RECTIFY – SEIZOEN 1

ADELAIDE CLEMENS en ADEN YOUNG in RECTIFY. Van de dodencel in de drop: heeft hij zijn vriendinnetje nu wel of niet vermoord?

Donderdag 13/6, 21.00 – Sundance Channel

Rectify, de eerste originele reeks van Sundance Channel, begint met de vrijlating van ene Daniel Holden. Die werd negentien jaar geleden ter dood veroordeeld voor de verkrachting van en de moord op zijn toenmalige vriendinnetje. De gemengde gevoelens die daarmee gepaard gaan, staan centraal in dit zesdelige eerste seizoen. Ondanks de negatieve resultaten van een nieuw DNA-onderzoek twijfelen Daniels dorpsgenoten nog steeds aan zijn onschuld. Zijn nieuwe stiefbroer ziet hem als een gevaar voor de familiezaak. En Daniel zelf worstelt niet alleen met zijn verleden, maar ook met nieuwe technologische snufjes zoals dvd-spelers en gsm’s.

‘Ik begrijp nog steeds niet dat ik de rol aanvankelijk weigerde’, lacht hoofdacteur Aden Young aan de andere kant van de lijn, vanuit zijn thuisbasis Sidney. ‘Door de jaren heen ben ik ontzettend koppig geworden. Jaren geleden probeerde ik het te maken in Hollywood. Omdat dat niet onmiddellijk lukte, keerde ik terug naar Australië en bouwde ik hier een carrière op. Ondertussen speelde ik mee in verschillende indieprojecten en ben ik ook zelf beginnen te schrijven en regisseren. Toen men met Rectify op de proppen kwam, was mijn eerste antwoord dan ook een welgemeende fuck you. Ik was er echt van overtuigd dat Amerika me voor de zoveelste maal als sluwe snoodaard wilde casten.’

Hoe heeft men je dan toch kunnen overtuigen?

ADEN YOUNG: Door de meest verbeten castingagente aller tijden op me af te sturen. (lacht) Mijn eerste, eerder expliciete antwoord maakte allesbehalve indruk op haar. ‘Ik weet dat je net een groot Thais project hebt afgerond en dat je nu enkele persoonlijkere dingen wilt doen,’ blafte ze ‘maar deze kans laten schieten, zou echt oliedom zijn.’ Kijk, met dat soort woorden trek je mijn aandacht. Mijn auditie stond daarom snel op tape en twee weken later wist ik dat ik de rol had.

In tegenstelling tot de meeste acteurs steek je niet meteen een lofzang af op het fantastische scenario.

YOUNG: Het script van de pilotaflevering wist me ook niet te overtuigen. Het was goed geschreven en veelbelovend, maar het riep ook veel vragen op. De belangrijkste: hoe gaan ze dit verder uitbouwen? Ik heb een hekel aan tv-reeksen die sterk van start gaan, maar al snel richtingloos ronddobberen. De echte klik kwam pas na het lezen van de tweede aflevering. Toen besefte ik dat de reeks een gekweldheid zou uitademen die je maar zelden tegenkomt in Amerikaanse producties.

Van gekweld gesproken: heeft de reeks je mening over de doodstraf veranderd?

YOUNG: Ja, in die zin dat ik ze nu nog onmenselijker vind. Hoe meer ik erover nadenk, hoe middeleeuwser het gebruik me lijkt. Tijdens de shoot praatte ik er honderduit over met de rest van de cast en de crew. Zo ontdekte ik dat het in de VS een ongelooflijk verscheurende kwestie is. Er zijn in het land van ome Sam maar weinig zaken waarover de meningen zo verdeeld zijn. Over één ding lijkt echter iedereen het eens: dat sommige terdoodveroordeelden tientallen jaren moeten wachten op de uitvoering van hun straf maakt het allemaal des te wreder. Ze belanden als het ware in een hel op aarde.

Hoe bereid je je voor op zo’n uitdagende rol?

YOUNG: Jammer genoeg niet door met echte terdoodveroordeelden te praten. Daar was geen tijd voor. Acht dagen nadat ik ingehuurd was, stond ik al op de set. Ik deed me dan maar te goed aan boeken en documentaires over het onderwerp. Daarnaast zag ik het als de ultieme acteeruitdaging. Je moet alle ballast overboord gooien. Je banden met de buitenwereld zijn opgeblazen. Niemand zorgt voor je, laat staan dat je wordt aangeraakt. Dat soort dingen heeft een fundamentele impact op je innerlijke zijn.

Wat voor impact had de rol op je leven naast de set?

YOUNG: Dit klinkt waarschijnlijk melodramatisch, maar ik betrapte mezelf erop dat ik steeds vaker naar de fles greep. Het was de enige manier om de pijn die Daniel meebracht te verzachten. Zijn manier van praten, van bewegen, van voelen: zelden voelde ik zo’n verpletterende treurnis. Ik huilde krokodillentranen als ik thuiskwam. Mijn kinderen wisten niet wat hen overkwam. Ik deed dan ook wat ik kon om Daniel op de achtergrond te schuiven.

De Amerikaanse pers reageerde eerder verdeeld op je personage. Sommigen vergeleken hem met Jeff Bridges’ naïeve alien uit John Carpenters Starman. Minder positieve zielen hadden het over een Forrest Gumpachtige sul.

YOUNG: Met dat eerste kan ik perfect leven. Starman (1984) blijft een van mijn lievelingsfilms. Moest die tweede commentaar kloppen, dan wil ik me bij deze al excuseren aan de Belgische kijkers. (lacht) Man, wat kan ik me ergeren aan critici en hun ongeïnspireerde vergelijkingen. Lijkt een personage automatisch op Forrest Gump omdat hij ook uit een zuidelijke staat komt en met communicatieproblemen kampt? Gimme a fucking break! Daniels gebrekkige skills hebben niks te maken met een mentale handicap, maar met zijn keuze om zich jarenlang op emotioneel vlak totaal af te sluiten van de buitenwereld.

STEVEN TUFFIN

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content