Woensdag – vtm

Op een dag stond de buurvrouw met een pijl voor de deur. Ze keek ernaar alsof ze het warme lijk van een rat tussen duim en wijsvinger hield. Of mijn moeder wist waar die vandaan kwam? Die keek minstens even verbaasd naar de pijl als naar de buurvrouw. ‘Neen’, antwoordde ze. ‘Die pijl’ – buurvrouw deed haar best om de woede die zich al die jaren dat haar tuin aan de onze grensde had opgehoopt, te onderdrukken – ‘komt uit mijn dak.’ ‘Het glazen dak van mijn veranda.’ Met dat laatste woord ontsnapte er ook iets van de jarenlange gram. Haar stem ging de hoogte in en wij die het schouwspel bovenop de trap volgden, werden heen en weer geslingerd tussen het genot van het ramptoerisme en dat van de heldendaad. ‘Hij is van ons’, verklapte mijn broer, die zichzelf graag als de held zag. Buurvrouw keek hem aan alsof ze zijn heldenvel er met haar gemanicuurde nagels zou afkrabben. ‘Ik had dood kunnen zijn.’ Ze duwde de pijl in mijn moeders handen en met een ‘hier hoort u nog van’ hobbelde ze de oprit af. Voor we er nog iets van hoorden, verhuisde buurvrouw naar een serviceflat zonder glazen verandadaken. Mocht buurvrouw niet al lang dood zijn, dan had ze zeker Filip Van Hende met zijn huurwagen van Recht door Vlaanderen op ons afgestuurd.

Als uw achting voor het werk van justitie wat aan de lage kant is, dan is Recht door Vlaanderen ongetwijfeld de beste manier om dat weer op te krikken. Vooral omdat meneer Van Hende werkelijk álles ernstig neemt. De eerste zaak waarvoor hij een cameraploeg op zijn schouders bond, draaide om broodkruimels en dan vooral datgene waarin broodkruimels na passage door de maag en het darmkanaal van de zangvogel veranderen: vogelkak. Probleemgebied: de betonnen scheidingsmuur tussen de nummers 3 en 5 van de Eendstraat in Merksem. Iedere ochtend kieperde mevrouw Nicole de resten van de ontbijttafel in de tuin, en iedere ochtend werden diezelfde resten er weer uitgekakt op de stralend witte muur van meneer Henri. ‘Dat is uw muur niet’, krijste mevrouw Nicole. ‘Het probleem’, fluisterde meneer Van Hende tussen twee scheldbuien door, ‘is dat mensen niet meer communiceren.’ Of toch niet op de juiste manier. ‘Ik kap uw kop eraf’, tierde meneer Henri ooit terwijl hij een zeis in zijn hand hield. Sindsdien slikt mevrouw Nicole pilletjes om te kalmeren. Enfin, vreselijke ellende, bijna zo erg als pakweg een aardbeving in Haïti of een doordeweekse dag in Bagdad. Een normaal mens heeft het op zo’n moment toch moeilijk om zijn ernst of geduld te bewaren, maar precies daar bewijst meneer Van Hende dat hij niet zo maar de eerste de beste prutsadvocaat met een bijbaan op de televisie is.

En dus worden beide partijen uitgenodigd voor een hoorzitting. Deze keer mogen ze in aanwezigheid van een publiek modder naar elkaars hoofd slingeren, waarop meneer Van Hende zich terugtrekt om eens diep na te denken. Dat klinkt belangrijker dan het is. Hij verdwijnt gewoon door een deur om even later weer tevoorschijn te komen met dé oplossing: mevrouw Nicole strooit vanaf nu haar kruimels aan de andere kant van de tuin. Wat de buur aan die kant van de afsluiting daarvan denkt, krijgen we waarschijnlijk in het volgende seizoen te zien. Recht door Vlaanderen is het eerste programma dat zich – geheel volgens de regels van de rechtspraak – zelf in stand houdt. Problemen van niets nemen planetaire proporties aan. En plots weet ik hoe mijn hel eruit-ziet: leven in een onafhankelijk Vlaanderen met Filip Van Hende als rechtvaardige rechter. Ik denk dat ik nu mijn koffers pak.

Lees nog meer recensies en bedenkingen in de blog Testbeeld op KNACKFOCUS .BE

Tine Hens

Filip Van Hende neemt werkelijk álles ernstig – ook de vogelkak op de stralend witte muur van meneer Henri.