GEM, Museum voor actuele kunst,Stadhouderslaan 43 in Den Haag, tot 16/3. tel. + 31 70 338 11 33 en www.gem-online.nl

Den Haag is een museum voor hedendaagse kunst rijker. Het nieuwe GEM huist in een grondig gerenoveerd gebouw vlak naast het grotere Gemeentemuseum. Er staat uitsluitend actuele kunst op het programma. Zowel Nederlandse als internationale artiesten komen er aan bod met multimedia-installaties, video, digitale kunst en noem maar op. Slagschip het Gemeentemuseum stelde Anne Tabak (31) en Roel Arkesteijn (28) aan als curatoren van het nieuwe filiaal. De twee richten zich zonder veel plichtplegingen op een publiek dat in hedendaagse kunst geïnteresseerd is. Dat doen ze met uitgesproken en directe – en dus geen cryptische – kunst, eigentijdse openingsuren (tot tien uur ’s avonds) en het museumcafé Gember. Het GEM in het burgerlijke Den Haag spaarde kosten noch moeite om laagdrempelig en open voor de dag te komen. En met succes, want van doodsheid kun je het museum niet betichten. De openingstentoonstelling Plots Laid Thick – totnogtoe waagt niemand zich aan een interpretatie van de titel – sluit mooi aan bij het arty imago van het GEM. Raymond Pettibon (45) bedient zich van een stripverhaalstijl waarmee hij conservatief en consumptiegericht Amerika op de korrel neemt. Hij kiest Christus, Kennedy en Superman als personages die ten prooi vallen aan een onomkeerbare verstandsverbijstering. De tekeningen hangen als omvangrijke collages aan de muur, soms doorkruist met reusachtige wandschilderingen die doorlopen over het plafond. Pettibons stijl oogt hard en scherp, maar tegelijk krijg je de indruk dat de Amerikaan al sinds de jaren zeventig onder de verdovende middelen zit. Hij smukt zijn tekeningen op met teksten als ‘The Virgin Mary can’t hide from us, whore’ of ‘Crucify me, I’m completely innocent’. Opschriften en onderwerpen sluiten nooit echt op elkaar aan, maar toch houdt Pettibon je met zijn Lichtensteinachtig gekribbel aan het lijntje en raak je geïntrigeerd door de manier waarop hij de symbolen van zijn land bekladt en becommentarieert. Of hij werkelijk zo maatschappijkritisch is als hij zelf doet uitschijnen, blijft een raadsel, hoewel die vaagheid relatief goed past bij het volstrekt geflipte kaliber van het werk. Pettibon klinkt als een paranoïde hippie met een Jezuscomplex, maar daar gaat hij zo zwierig en beslist op door dat hij weer overtuigt.

door Els Fiers