DE KONINGSKWESTIE – Met acht songs in nog geen veertig minuten is de nieuwe Radiohead – titel ten spijt – niet bepaald een royale bedoening. Gelukkig is hij bijwijlen wel funky, spacey en groovy.

The King Of Limbs

Postrock

Eigen beheer

Zelfs in onzekere tijden zijn er zekerheden. Zoals dat je van Radiohead altijd het onverwachte mag verwachten. Een nieuw album aankondigen vijf dagen voor het verschijnt bijvoorbeeld, om het vervolgens nog een dag vroeger dan gepland de wereld in te sturen. Muzikaal is het ook telkens gissen uit welk vaatje Thom en co zullen tappen. We kunnen u meteen gerust- dan wel teleurstellen: op The King Of Limbs keren de koppigaards uit Oxfordshire opnieuw niet terug naar hun stadiumbestendige indierock van The Bends en OK Computer. Wel integendeel.

Opener Bloom is meteen een schijnmanoeuvre – met zijn nerveuze, treiterende ritme dat een jazzy baslijn camoufleert, een op hol geslagen pianoloopje en érgens een song die met het verkeerde been uit bed is gestapt. Na de ontluiking, de bevlieging: Good Morning Mr. Magpie biedt meer structuur, vooruitgestuwd door een gejaagde funky riff, oftewel fusion op zijn Radioheads. Little By Little verraadt met zijn schuifelende groove en grungy psychedelica een oprechte sympathy for the Stones.

Sexy is geen adjectief waarmee Radiohead geschiedenis zal schrijven, maar hier laten de creeps het achterste van hun tong zien. Wat ons bij de single Lotus Flower brengt: in de clip schudt opperhoofd Thom Yorke een halve Anne Teresa De Keersmaeker uit zijn vege lijf en lijkt hij er nog plezier aan te beleven ook. Zelden klonk Thommeke zo soulvol en schudde hij de grooves zo los uit de pols – free your mind and your bony ass will follow!

Het schizofrene Feral is duidelijk beïnvloed door de ontstemde dubstep van Burial en Shackleton, en verticaal te klasseren onder doelloos experiment. Ook oude punker Johan Sebastian Bach was tijdens de opnamens vaste kost, het is eraan te horen tijdens Codex: een pianoballad die omhoog wordt getild door een subtiele blazerssectie, getekend Jonny Greenwood. Een blijver, net als Give Up The Ghost, waarin een akoestische gitaar als baken dient voor een van op een inktzwarte oceaan naar de sterren loensende Yorke. Producer Nigel Godrich verdient overigens alweer een pluim: luister hoe hij tijdens Separator een Neil Young-achtig rifje langzaam laat verdampen in een zwart gat vol reverb, maar nooit de schwung uit het oog verliest.

Ons Salomonsoordeel: The King Of Limbs voelt meer als uitgebreide ep dan als een volwaardig album, muzikaal te situeren tussen Amnesiac en In Rainbows. Op twee of drie uitzonderingen na kopen hardcore fans geen kat in de zak. De non-believers van het sinds Kid A een Andere Weg ingeslagen Radiohead bestoken fora nu al met proza als – en we citeren – ‘ARTSYFUCKINFARTSY CRAP!’. Het zal hun aan de vrolijk shakende reet roesten, of wat verwacht u?

DOWNLOAD

Little By Little

Lotus Flower

Codex

JONAS BOEL