Quinzaine à Ixelles

The Lighthouse

Had u vorige maand geen tijd om naar Cannes af te zakken voor de Quinzaine des Réalisateurs, het nevenfestival voor het gedurfder auteurswerk? Pas de soucis. U kunt de prima jaargang 2019 grotendeels gaan ontdekken in Flagey. Drie aanraders.

The Lighthouse – Robert Eggers

De Amerikaan Robert Eggers betoonde zich vier jaar geleden al een genremeester in wording met de historische huivertrip The Witch. Hij teistert uw zenuwbanen nog meer met deze sublieme maritieme nachtmerrie in zwart-wit, volgens velen een van de onbetwiste hoogtepunten van Cannes dit jaar. Daarin mogen Willem Dafoe en Robert Pattinson twee in zichzelf gekeerde en fors behaarde vuurtorenwachters incarneren die anno 1900 langzaam ten prooi vallen aan waanzin, melancholie en hun innerlijke demonen, terwijl meeuwen krijsen, golven beuken en stormwinden razen. Eggers giet de zilte psychohorror in schaduwrijke, claustrofobische beelden in het ouderwetse 4/3-formaat, alsof de geesten van de jonge Alfred Hitchcock en Fritz Lang sardonisch grijnzend in de mistige achtergrond dolen.

Zombi Child
Zombi Child

Zombi Child – Bertrand Bonello

Geheel in tune met de tijdgeest bewijst Bertrand Bonello dat het koloniale verleden ondood is met deze even bizarre als bedwelmende zombietrip. Daarvoor zapt de Franse provocateur – u kent hem van Le pornographe (2001), L’Apollonide (2011) en Nocturama (2016) – tussen het Haïti van de jaren zestig en het Frankrijk van vandaag, tussen een man die als slaaf wordt teruggehaald uit de dood en een scholiere met Haïtiaanse roots en een voodoopriesteres in de familie. Haal uw gris-gris en desnoods straffer spul boven voor deze melange van bovennatuurlijke horror, high school drama en cassante kritiek op het kolonialisme, inclusief vette knipogen richting Jacques Tourneurs I Walked with a Zombie en Brian de Palma’s Carrie.

The Halt (Ang Hupa)
The Halt (Ang Hupa)

The Halt (Ang Hupa) – Lav Diaz

Met dertien langspelers in tien jaar tijd – waaronder de bekroonde festivalfavorieten Norte (2013), A Lullaby to the Sorrowful Mystery (2016) en The Woman Who Left (2016) – kun je Lav Diaz bezwaarlijk van luiheid verdenken, maar toch houdt hij allerminst van haastwerk. Ook zijn nieuwste duurt dik vier uur, en hoewel de Filipijnse slow-cinemamaestro zich deze keer aan sciencefiction waagt, moet u geen blitse cgi-orgie verwachten. Zeer integendeel. In zijn bekende onthaaste, naturalistische stijl flitst hij u naar het jaar 2034. Enkele paranoïde zielen trachten te overleven in een land waar ziektes de bevolking hebben gedecimeerd, een opvliegende gek regeert en de zon niet langer opgaat. Een politiek gechargeerde lofi allegorie op zijn troebele thuisland, en vele, aan machtswellust, ongelijkheid en populisme ten prooi gevallen territoria daarbuiten.

1-7/7, Flagey, Brussel, flagey.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content