‘Cucamonga’ belicht naar aanleiding van de 25e verjaardag van TC Matic vijf weken lang de carrière van Arno (vanaf 2/5, vijf maandagen – 21.00 Radio1).

DOOR STEFAAN WERBROUCK

1 Hoe is het om terug te kijken op een carrière van ruim dertig jaar?

Raar: ik ben met veel mensen begonnen muziek te maken, maar er schieten er niet zoveel meer over. Ofwel zijn ze dood, ofwel zijn ze gestopt met muziek.

2 ‘Cucamonga’ laat zeldzame opnames uit je beginperiode horen. Waar komen die vandaan?

Een paar maanden geleden vroeg Josse De Pauw me of hij voor een kortfilm een nummer van mij mocht gebruiken, een cover uit de jaren ’70 van You’ve Got This Strange Effect On Me. ‘Ja maar,’ zei ik, ‘ik heb dat niet op plaat.’ Maar De Pauw kende iemand die in die tijd in een jeugdclub werkte en al onze optredens daar heeft opgenomen. Grappig eigenlijk: EMI wou die nummers vroeger op plaat zetten, maar toen was ik daartegen. Een beetje têtu, hé?

3 Je hebt ook een vinylplaat gegeven van je debuutalbum met Freckleface, 1 van de 300 die gemaakt zijn.

Ja, ik heb die vorig jaar van een fan gekregen. Alleen: ik heb geen pick-up. (lacht)

4 Je weet toch dat zo’n plaat op internet nu tot 1000 euro kost?

Ik heb ze ook alleen maar in bruikleen gegeven, hoor. Dat album is trouwens opgenomen in een mobiele studio, in vier uur tijd. Onze bassist is toen bijna geëlektrocuteerd. Die studio was gespecialiseerd in opnames van koren en de bedrading was niet voorzien op elektrische instrumenten. Hij begon plotseling te shaken en er kwam rook uit zijn T-shirt. Enfin: hij was een kwartier buiten westen en daarna hebben we verder opgenomen. Toen was rock-‘n-roll nog gevaarlijk! Nu is het allemaal zo braaf geworden. Er zit geen anarchie meer in de muziek, muzikanten zijn nergens meer tegen.

5 En het anti-Vlaams Belang-initiatief van Tom Barman dan?

Da’s fantastisch. Als hij mij vraagt, kom ik direct. Ik ben ook al lang, samen met mijn vriend Dominique Deruddere, aan het nadenken om iets te doen. Wij zouden een staking van één dag willen invoeren. Eén dag waarop iedereen die in dit land creatief bezig is, uit protest het werk neerlegt.

6 Heb jij eigenlijk een grote verzameling van Arno-platen thuis?

Geen enkele, ik geef alles weg. Naar je eigen muziek luisteren, dat is alsof je jezelf zit af te trekken. Met je linkerhand, zodat je denkt dat het iemand anders is. (lacht)

7 Euhm, juist. Deze zomer loopt in Gent, Oostende en Brugge een tentoonstelling met kunstwerken rond je teksten. Welke lyric zou je zelf kiezen voor zoiets?

Pff, dat weet ik echt niet. Ik heb 24 platen gemaakt, daar kan ik echt niet uit kiezen. Heel dat gedoe is ook veel te abstract voor mij. Toen ze daarmee afkwamen, dacht ik: Laat ze maar doen. Mijn zoon vertelde me dat een van de kunstenaars al eens een groot schilderij van mij heeft gemaakt in het Brusselse Noordstation (de Luikse artiest Johan Muylle in 2003; nvdr), maar ik moet daar eigenlijk nog altijd eens naartoe. Naar jezelf zitten kijken is ook zo vreemd, hé.

8 Je bent nu een live-dvd aan het samenstellen. Dat moet dan toch ook moeilijk zijn?

Een martelgang is het! We hebben twee dagen opgenomen in de AB, en daar steken we nog beelden bij van Werchter, uit Italië… ik moet ze nog allemaal uitzoeken. Ik bekijk alles alleen, ja: met andere mensen erbij voel ik me beschaamd.

9 Hoe vervelend is al dat eerbetoon eigenlijk voor iemand die zo introvert is als jij?

Au fond streelt dat mijn ego, maar ik voel me nooit op mijn gemak. Vier jaar geleden met de Chevalier in Parijs (in 2001 kreeg Arno in Frankrijk de titel van ‘Chevalier des Arts et de Lettres’; nvdr.), daar hebben ze me echt naartoe moeten sleúren, hé. Ik ben vooral gegaan als statement tegenover mijn vader. Die zei vroeger altijd: ‘Wat moet er toch van jou worden?’ Zelfs toen ik 40 werd, vroeg hij nog: ‘Wanneer ga je nu eens een job zoeken?’ (lacht)

10 En nu ben je zelfs genomineerd voor ‘De Grootste Belg’. Vanaf deze week mogen de mensen hun stem uitbrengen. Grijp je kans, Arno: waarom moeten ze op jou stemmen?

God, dat weet ik niet. Ik heb een paar dagen geleden de lijst met genomineerden gezien en het viel me op hoeveel Vlamingen daar op staan die ze in Wallonië absoluut niet kennen. Alsof ze vergeten zijn dat er in Luik of Charleroi ook mensen wonen. Maar België is voor mij heel belangrijk geweest: als ik geen Belg was geweest, dan had ik misschien nooit gezongen. Hetzelfde geldt voor Jacques Brel, Toots Thielemans of James Ensor. Als de mensen niet op mij stemmen, dat ze dan tenminste toch een échte Belg kiezen. l

Stefaan Werbrouck

‘Rock-‘n-roll was vroeger nog gevaarlijk! Nu is het allemaal zo braaf geworden: er zit geen anarchie meer in de muziek.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content