IN ‘HET JUBELPARK’ (ELKE ZONDAG – 12.00 STUBRU) POLST NINA DE MAN ACHT WEKEN LANG WELKE PLATEN de soundtrack vormden voor het leven van haar gasten. DOOR GUNTER VAN ASSCHE

1 Welke albums verbind jij automatisch aan je jeugd?

Eender wat van Charles Aznavour, omdat mijn vader daarvan hield. Ook de platen van The Andrew Sisters lagen thuis vaak op – ik ben opgegroeid tussen mensen bij wie de oorlog nog erg leefde. Een house plaat van Ozric Tentacles moet er ook zeker in: toen ik die muziek voor het eerst hoorde, was ik onmiddellijk verkocht.

2 Ik had eigenlijk minstens één schaamplaat van je verwacht, als meisje van de eighties.

Als ik heel eerlijk ben, schaam ik me maar voor één plaat: La Passion van Gigi d’Agostino, die ik indertijd zelf in België heb helpen uitbrengen ( lacht). Maar het enige wat ik me daar nog van wil herinneren, was dat het een geweldig succes was.

3 Wordt er in ‘Het Jubelpark’ meer gepraat dan muziek gespeeld?

Uiteraard komt er veel muziek aan bod, maar de gesprekken zijn het belangrijkst. De albums zijn een alibi om het over de scharniermomenten in het leven van onze gasten te hebben, al wordt het zeker geen tic-tac-programma met een snelle opeenvolging van vragen en antwoorden.

4 Je lijkt tv-optredens bewust af te wisselen met radiowerk. Moet je af en toe even van het scherm weg?

Dat is inderdaad geen toeval. Ik voel op dit moment nog weinig behoefte om voor een camera te staan. Voor tv werken blijft natuurlijk leuk – hoe krijg je anders ooit de kans om even aan mensen als David Bowie te snuffelen? – maar het is ook vaak een bijzonder zelfingenomen gedoe.

5 Dan doet het vast pijn als de gespecialiseerde pers maar niet uitgeschreven geraakt over je haarsnit.

In de eerste Idool-serie wou ik onder geen beding de excuustruus van de jury zijn, maar blijkbaar was ik dat toch. Dat raakte me wel. Maar zo’n kritiek krijgen is uiteindelijk als naar de gynaecoloog gaan: op het moment zelf heel vervelend, maar je beseft daarna beter hoe je echt in mekaar zit. Het kwetste alleen dat ik niet werd getaxeerd op mijn woorden, maar op mijn uiterlijk.

6 Jade Jagger zei ook al eens fijntjes tegen je: ‘Vrouw, draag toch eens wat meer juwelen!’

(lacht) Dat vond ik dan weer erg grappig. Ach, ik sta liever te boek als iemand die met zichzelf kan lachen, dan als iemand die overdreven op zichzelf is gefixeerd. Ik ben nochtans heel erg bewust van mijn uiterlijk. Maar ik geef mijn geld liever uit aan een middagje sporten dan aan mijn looks.

7 Je groeide op in een huiskamer waar de BBC heerste. Bleef daar iets van hangen in je eigen televisiewerk?

Engelse zenders staan nu nog steeds heel vaak op, en eigenlijk hoop ik dus van wel. (lacht) Als ik een interview doe, zou ik liever ook wat meer Jonathan Ross of Terry Wogan zijn: zij waren zowat mijn helden. Maar dat klinkt misschien pretentieus, alsof er in Vlaanderen geen talent rondliep toen ik opgroeide.

8 ‘You have to be cruel to be kind’, was je vaders motto. Had zijn strikte gezag veel effect op jou?

Ik denk het wel. Als het aan mij lag, had ik wellicht kunstacademie gevolgd. Het was grotendeels voor hem dat ik bleef voortstuderen. Maar wat dat ‘cruel to be kind’ betreft: nu besef ik wel dat er meer nuance is. Je hebt gradaties in wreedheid. Uiteindelijk had mijn vader een veel grotere invloed op me door zijn eigen leven. Als Koninklijke Grenadier van Engeland heeft hij zowat de hele wereld gezien.

9 Je hebt ook een zwak voor reizen. Is het wachten op een reisprogramma?

Ik zou dat erg graag doen, maar reisprogramma’s zijn zo duur dat het gros ervan wordt aangekocht. Ik besefte al snel dat de wereld méér is dan een achtertuin: mijn vader heeft me aangestoken met zijn fascinatie voor reizen. Door overal in Europa te wonen had hij een heel breed referentiekader û bij hem moest je nooit met bullshit afkomen.

10 In je jeugd waande je je naar verluidt soms in ‘Huis met de Geesten’ van Isabel Allende. Wie was je dan? Rosa, de verblindende schoonheid? Of Clara, met de paranormale gaven?

(lacht) Ik waande me eigenlijk vaker Eva Luna (een andere roman van Allende; nvdr). Eva durfde niet te lang naar één schilderij staren, uit schrik dat haar ogen die wondermooie kleuren zouden absorberen. Ik vrees dat ik eerder zo iemand was dan een esoterisch kind. (lacht) l

Gunter Van Assche

‘Kritiek krijgen is als naar de Gynaecoloog gaan. Vervelend, maar verhelderend.’