‘Met rock-‘n-roll in m’n hart/ Ging ik al zingend door het leven’. will tura, onze vlaamse hipster, haalt herinneringen op aan zijn jeugd in de Amerikaanse weelde van de fifties. DOOR Gunter van assche

1 Wie is voor jou het belangrijkste icoon van de jaren vijftig?

Ted Heath, een van de beroemdste swingbandleiders. Ik was gek op orkesten. ’s Middags haastte ik me op mijn fietsje naar huis om uitzendingen met Heath op de BBC-radio te volgen. Daarna ging mijn aandacht naar soulzangers en natuurlijk volgde de grote uitbarsting met Elvis Presley’s Jailhouse Rock.

2 Bill Haley is de vergeten held van de rock-‘n-roll. Maakte hij op jou enige indruk?

Bill Haley was wel de voorloper van Presley, maar Haley’s stem klonk te hoog. Presley was heavier en had een veel stoerder imago. Dat stond trouwens beter wanneer we op de scooter aan de kermis stonden. (lacht) Daarom kwam de industrie ook op de proppen met Cliff Richard, een veel cleanere jongen, die met The Shadows tegenwicht bood aan Elvis.

3 Tijdens de voorstelling van de film ‘Rock Around the Clock’ werden zitjes uitgebroken in de cinema’s. Deed je mee aan anarchie?

Ik heb me nooit laten meeslepen door de relschoppers. Ik kwam dan ook zelden buiten om uit te gaan. Zelfs als ik zaterdagavond met mijn broer naar de dancing trok, stopte ik al aan de deur. Want als ik naar binnen zou gaan, konden mensen denken: ‘Veel werk heeft die toch niet als zanger.’ (lacht)

4 Arno liep wat voorovergebogen ‘omdat James Dean dat ook deed’. Nam jij trekjes over van je jeugdhelden?

De heupbewegingen van Elvis heb ik nooit nagedaan: ik wou niet bepaald door het leven gaan als de imitator van Elvis. Ik vond hem fantastisch, maar zijn outfits met die glitter vond ik dan weer niets: geef mij maar de flair van een Nat King Cole of Frank Sinatra.

5 De Wurlitzer-jukebox is het ultieme fiftiesitem. Populair bij jou?

De jukebox was iets fenomenaals: de sfeer in cafés hing af van de jukebox. Sommige avonden had je gewoon niet de kans om je vijffrankstuk in te werpen: hele rijen waren je voor. Het was een leuke manier om je meisje te verrassen met een nummer dat je stiekem koos. Presley was de meest voor de hand liggende keuze, omdat die met vijf nummers tegelijk in de top-10 stond.

6 Koester je uit heimwee hebbedingetjes uit de jaren vijftig?

Ik ben jammer genoeg ontzettend slordig: als ik al iets zou gehad hebben uit de fifties, dan ben ik ze nu zeker kwijt. Weet je dat ik niet eens meer al mijn eigen platen bezit? Het gebeurde vaak dat ik een plaat enkele keren meenam naar de radio en toen raakte ik die gewoon kwijt. Sommige fans moeten een grotere collectie van mijn albums hebben dan ikzelf!

7 Was je gekluisterd aan de radio?

Toen ik veertien jaar oud was, heb ik ooit meegedaan aan een radio crochet voor Radio West-Vlaanderen. Wie won, mocht de week nadien teruggaan. Ik mocht zeven keer terugkomen, en uiteindelijk werd ik tweede. Door die radio-uitzending ben ik uiteindelijk zelfs nog als gitarist in het orkest van Oostende beland.

8 Pure rock-‘n-roll leek toch niet erg besteed aan je repertoire.

Toots Thielemans zei me eens dat ik Eenzaam Zonder Jou aan Ray Charles had moeten geven, maar bij momenten heb ik het wel eens jammer gevonden dat die song mijn eerste hit werd: een zachte ballad, terwijl ik misschien een veel temperamentvoller imago gehad had als mijn eerste hit een stevige rocksong was geweest. Maar geen spijt hoor.

9 In 1955 stond in het glossy magazine ‘Variety’ dat rock-‘n-roll tegen juni voorbij zou zijn. Bekeek jij die stijl als een overwaaiende trend?

Ik heb altijd geloofd in rock-‘n-roll. Ik herinner me inderdaad nog dat kenners beweerden dar het allemaal niet zou blijven duren. Maar die fout wordt nog al eens gemaakt: er werd ook argwanend gekeken naar dance toen dat genre opkwam, en dat blijkt nu de nieuwe rock-‘n-roll.

10 Wat herinner je je van de legendarische Expo van 1958?

(monkelend) Ik heb enkel een slechte herinnering aan die wereldtentoonstelling. Ik heb er niets van gezien, maar ik moest er wel optreden: ze verwachtten me in Brussel om te zingen in het programma van Catherine Valente in het Amerikaans Theater. In zeven haasten baande ik me doorheen die volkstoeloop, maar Valente bleek uiteindelijk al weg, en ik hoefde niet meer op. Ook dat was showbizz. l

Gunter Van Assche

‘ik had een temperamentvoller imago gehad als mijn eerste hit een stevige rocksong was geweest.’