Radio 1 kiest zaterdag 27/12 in ‘100 Op 1’ de beste Belgische songs aller tijden. Reden om met Axelle Red, een van onze belangrijkste muzikale ambassadeurs en net bevallen van een fraaie longbox, een boompje over de Belgische muziek op te zetten.

1 Wat zijn jouw Belgische favorieten?

Tim van Wim De Craene om de mooie tekst. Putain Putain van TC Matic, een groep die voor de Belgische rock toch veel heeft betekend. Pump Up The Jam van Technotronic: een productioneel hoogstaande wereldhit die de mensen nog altijd de dansvloer op jaagt. Ne Me Quitte Pas van Jacques Brel, een van onze grootste nationale helden. En Hotellounge van dEUS. Muziek die er over twintig jaar nog zal staan. Subtiel en toch met ballen. Ik begrijp niet waarom dEUS niet nog groter is geworden.

2 Denk je dat ‘Mia’ van Gorki niettemin standhoudt op nummer één?

De kans is groot. Ik herinner mij nog heel goed dat, toen ik Mia voor de eerste keer hoorde, de tekst mij ongelooflijk raakte. Het is zo breekbaar. Luc De Vos op zijn best. Dat liedje is een eigen leven gaan leiden. Als ik ooit zo’n evergreen kan schrijven, zal ik gelukkig zijn.

3 Van welke Belgische artiesten of groepen was je recentelijk onder de indruk?

Admiral Freebee, die zopas in Parijs solo in mijn voorprogramma speelde. Stijn is ook een ontdekking. Hij maakt elektronische muziek waar veel achter zit. Ik hoor er ook aardig wat funk in. Verder vind ik wat Magnus en Daan doen heel knap. Ik moet toegeven dat ik dit jaar veel gemist heb. Ik ben voor de tweede keer moeder geworden. Het lijkt wel of ik een tijdje op een andere planeet heb geleefd.

4 Op je longbox staan duetten met Arno, Tom Barman en Praga Khan. Zijn er nog landgenoten met wie je zou willen samenwerken?

Ik heb onlangs met Stef Kamil Carlens op het podium gestaan. Wij zijn allebei dol op soulmuziek. Dat repertoire geeft ons de kans om dóór te zingen. Ik vind Stef een van de grootste Belgische arties-ten. Hij is altijd zichzelf. Met Mauro heb ik op een benefiet voor Ford Genk gezongen. We brachten Superfreak. Ik had hem in jarretelles in de Jump Needle-clip van Magnus gezien. Dat deed me denken aan Rick James, vandaar.

5 Je vertolkt ook ‘Amsterdam’ van Kris De Bruyne. Een verrassende cover, toch wel.

Ik had dat liedje lang geleden al eens gebracht op een Radio 2-uitzending, maar omdat ik die tape niet meer vond, heb ik het opnieuw opgenomen. Ik vind het een heel mooi nummer. Er spreekt zo’n rust uit. Ik zing trouwens graag in het Nederlands.

6 Heb je al geprobeerd in het Nederlands te schrijven?

Nog niet. Maar ooit komt het ervan. Al vrees ik dat ik in mijn moedertaal een veel grotere gêne zal voelen. Pas op, ik vind Nederlands een mooie taal. Maar net daarom ben ik er een beetje bang van.

7 Je hebt net twee keer in de Ancienne Belgique gestaan. Hoe is het om in je thuisstad Brussel te spelen?

Vroeger was ik altijd zenuwachtig voor optredens in Brussel omdat de mensen er vaak nogal koud reageerden. Ik merk evenwel dat de ontvangst in Brussel steeds warmer wordt. Met die twee concerten in de AB heb ik het jaar mooi kunnen afsluiten.

8 Voelt iemand die de helft van de tijd in Parijs woont zich nog wel een Belgische?

Ja, hoor. Op muzikaal vlak sta ik dichter bij de Vlaamse dan bij de Franse cultuur omdat die zoveel breder is. Door te pendelen, ben ik beide landen meer gaan relativeren. Zo is de hype van Idool 2003 en de Franse tegenhanger Star Academie volledig aan mij voorbijgegaan. Zoals ik zing in Gloria: ‘y a plus de public/que des stars de la télévision’. Reality tv is niet aan mij besteed.

9 Hoe bekijken de Fransen ons land eigenlijk?

Heel anders dan vroeger. Toen werd er op België neergekeken. Als ik nu vertel dat ik in een Belgische film (Ellektra, pvd) speel, wordt daar niet langer lacherig over gedaan. Een prent als C’est Arrivé Près De Chez Vous en de Antwerpse modeontwerpers hebben ons onmiskenbaar een beter cultureel imago bezorgd.

10 Ik was aangenaam verrast toen Françoise Hardy me enkele jaren geleden vertelde dat ze fan was van dEUS en Soulwax.

Ik zou niet willen beweren dat die groepen enorm bekend zijn in Frankrijk, maar de juiste mensen pikken ze wel degelijk op. Waarom weinig Belgische artiesten daar echt doorbreken, is onmogelijk te verklaren. Ik weet alleen dat ik met iets kwam dat de Fransen nog niet kenden. In het begin konden ze me trouwens moeilijk plaatsen. De radiomensen waren blij dat een nummer als Sensualité niet typisch Frans was. Ze draaiden het precies omdat het anders was. Kijk naar onze modeontwerpers: die doen ook hun eigen ding. l

door PETER VAN DYCK