Polyphonic Spree, het symfonische popcollectief uit Dallas onder leiding van Tim DeLaughter, lijkt live meer op een congregatie dan op een rockband. Let in Werchter niet enkel op de mooie samenzang, maar ook op de witte gewaden en gekleurde sokjes.

1 Jullie brengen spirituele muziek in witte kerkgewaden. En bovendien kom je uit Texas. Is het dan fout om jullie muziek als religieus te bestempelen?

Voor mij is de muziek zuiver spiritueel. Ik weet dat mijn woonplaats Texas door buitenlanders nogal gauw als godvrezend wordt beschouwd, maar dat is overroepen. We staan echt niet dichter bij God dan een andere staat.

2 The Polyphonic Spree telt 25 mensen. Je zei ooit dat het ledental nog zou groeien. In hoeverre is dat haalbaar?

Ik denk dat we nu definitief aan het plafond zitten. Het ergste karwei in deze groep is de logistiek – we worstelen constant met vervoersproblemen. En met de wasserij. (lacht) Die gewaden zorgen voor gigantische kosten bij de stomerij. Ik zweer het je: de kans dat we nieuwe leden inlijven, is vrijwel nihil.

3 Bepaalde zanglijnen worden in jullie songs oneindig herhaald. Schrijven jullie moderne mantra’s?

De laatste song van Tripping Daisy (Tims vorige groep; gva) heette Community Mantra. Toeval? Misschien niet. Ik vind het wel vreemd dat mensen iets spiritueels zien in mijn teksten. Meestal schrijf ik gewoon over akkefietjes. Ik ben echt geen goeroe. (plots:) Weet je wat ik wel leuk zou vinden? Een bus met fans die ons volgt op tournee. Cool! Ga je dan mee?

4 Ik word snel wagenziek. Vertel liever iets over de musical die je op poten wilt zetten?

Ik speel al ontzettend lang met dat idee. Ik denk eraan om het verhaal van een life on the road te brengen waarin het begrip rondreizen centraal staat. Het leuke is dat die musical kan blijven evolueren zolang we op reis zijn.

5 Jullie hadden een gastoptreden op remixes van Peter Gabriël en Death in Vegas. Jullie werkwijze was nogal opvallend, niet?

We hebben beide songs een koorkarakter gegeven, ja. Werken met Peter Gabriel was een ongelooflijke eer: ik ben al eeuwig fan van hem. Paul Simon lijkt nu trouwens ook geïnteresseerd.

6 Tripping Daisy eindigde tragisch met de overdosis van gitarist Wes Berggren. Is de opbeurende teneur van je muziek een weerslag van die donkere periode?

Ik denk het wel, hoewel ik in die rouwperiode niets van betekenis op papier kreeg. Alles wat je doet, vindt zijn blauwdruk in het verleden. De dood en geboorte hebben expliciet, of onder een sluier, een vaste stek in mijn teksten.

7 ‘NME’ heeft jullie uitgeroepen tot ‘meest glamoureuze band’, nota bene op een feestje waar Kate Moss en The Hives grote sier maakten.

Echt? Fuck, dat is fijn! Ik wist het zelf niet, maar ik herinner me wel dat iedereen opkeek toen wij verschenen. We waren niet gekleed in onze witte gewaden, maar in onze vrijetijdskledij. Blijkbaar vinden Europeanen ons Texanen nogal extravagant. Bizar hoor. (Tim werd omschreven als ‘The Rhinestone Cowboy’, en zag eruit als Bobbejaan Schoepen goes Liberace. Dat is pas bizar; gva)

8 Polyphonic Spree wordt vaak in een adem genoemd met Flaming Lips, Beach Boys of Sesamstraat. Goed volk, maar vind je dat zélf terecht?

We zouden ook The Partridge Family on acid zijn. (lacht) Ik begrijp het wel hoor; we hebben de vrolijke franjes van de Beach Boys, en wat Sesamstraat betreft: kinderen blijken gek te zijn op ons, ik snap het ook niet goed. We lijken wel wat op muppets. (lacht) We zijn ook minstens even onorthodox als The Flaming Lips. (ineens:) Trouwens: hoe gaat het met de Evil Superstars?

9 Die zijn al een poosje wijlen. Ben je vertrouwd met de Belgische scene?

Zeker, België heeft een briljante scene! In de periode van Tripping Daisy heb ik nog met de Evil Superstars gespeeld. Die zanger (Mauro) en gitarist (Tim Vanhamel û Millionaire) waren fantastische muzikanten, en al even gek als The Flaming Lips – daarom dacht ik ineens aan hen. Jammer dat ze gestopt zijn.

10 Er wordt nogal wat onzin over jullie geschreven. Maar wat moet ik denken van het bericht dat je werd gearresteerd toen je dronken rondreed in een golfwagentje?

(lacht) Waarheid, helaas. Het was een heel onnozele situatie: een vriend en ik hadden ons bezat, en toen zagen we zo’n golfkarretje staan… Voor we het wisten, zaten we erin en werden we achtervolgd door de politie – in identiek hetzelfde golfkarretje. Je kunt je wel voorstellen hoe lullig het was, om tegen 20 kilometer per uur te worden gearresteerd! (lacht)

door Gunter Van Assche

‘Blijkbaar vinden Europeanen ons Texanen nogal extravagant.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content