Ozark Henry alias Piet Goddaer stormt blitzkrieg-gewijs de Album100 binnen. Zijn ‘Birthmarks’ (op 52) is de hoogste Belgische nieuwkomer. We vroegen de man om zijn commentaar.

1 Wat valt je op als je de lijst bekijkt?

Dat er zoveel recente platen instaan. Het verheugt me dat de Pixies nog overleven. Het grote aandeel albums van eigen bodem is ook wel frappant.

2 Dat Belgen niet chauvinistisch zijn, wordt hier wel ontkracht.

Dat vermeende gebrek aan chauvinisme wordt vaak als excuus gebruikt om te kúnnen opscheppen, heb ik soms de indruk. Het is comfortabel om in de underdogrol te kruipen. Je ziet toch ook dat heel wat Belgische groepen een mooie plaats krijgen op de festivals. We worden op gelijke hoogte gezet als buitenlandse artiesten. We zijn een nuchter volk, maar te weinig trots? Nee, dat zeker niet.

3 Kan je vrede nemen met de Top5?

Het is zeker niet mijn persoonlijke Top5. Al staat de kwaliteit van Radiohead, Nirvana, Red Hot Chili Peppers, Metallica en Pearl Jam buiten kijf. Ik vind het wél vreemd dat Californication op 4 staat. Blood Sugar Sex Magik is in mijn ogen een veel straffere Peppers-plaat.

4 Wat staat er dan wel in jouw lijstje ‘all-time favourites’?

Small Changes van Tom Waits steekt er voor mij bovenuit. Dat is het meesterwerk waarvoor Closing Time als schets diende. Waits op zijn absolute hoogtepunt. Op geen enkel ander album komt zijn identiteit zo sterk naar buiten. Daarnaast nog Gone To Earth of Secrets Of The Beehive van David Sylvian. Starsailor van Tim Buckley. En iets van Holger Czukay.

5 Kan je je een beetje vinden in het hardere werk dat de lijst haast domineert?

Tool vind ik fantastisch. Daar luister ik graag naar. Hard is oké, maar het moet een beetje spannend blijven. Veel van die hedendaagse luidruchtige groepen die hun frustraties uitschreeuwen, hebben te weinig waarachtigheid. Ze worden nogal snel een karikatuur van zichzelf.

6 Mis je bepaalde genres in deze Album100?

Er zit bitter weinig zwarte muziek in. Zelfs amper hiphop. Toegegeven: wij hebben niet die roots, zoals de Amerikanen. Het is ook verwonderlijk dat er nauwelijks amusementsmuziek tussenzit. Geen enkele feestplaat à la de Ibiza-techno die je zelfs op StuBru weleens hoort. Ik had meer dance en elektronische muziek verwacht. Als de Belgen dan toch zo sterk vertegenwoordigd zijn, zou Front 242 eigenlijk niet mogen ontbreken.

7 Ben je verrast dat ‘Birthmarks’ meteen op nummer 52 binnenkomt?

Dat Birthmarks in een Top100 aller tijden staat, is sowieso al moeilijk te vatten. Maar als ik de lijst overloop, moet ik concluderen dat er gestemd is vanuit de reflex: welke platen zijn de laatste jaren blijven hangen? Dat maakt het iets aannemelijker.

8 Het doet me denken aan je triomftocht vorig jaar op Rock Werchter. Hoe overweldigend was dat?

Het was totaal onverwacht. Ik besefte niet dat mijn muziek zó leefde bij de mensen. Ik weet nog dat ik even voordien naar Calexico stond te kijken en me de bedenking maakte: als ik zo’n warme respons krijg, zal ik al heel tevreden zijn. Ik was dus méér dan tevreden.

9 Je werd lang beschouwd als een eeuwige belofte. Was dat concert een keerpunt?

Ik had toen net een gouden plaat gekregen. De platenverkoop liep dus al lekker, maar daarbij kan je je niet echt iets concreets voorstellen. Met het optreden op Werchter kon ik het grote succes voor het eerst voelen.

10 Komt je nieuwe plaat op tijd om de Album100 van 2004 te halen?

Ik heb al wat materiaal geschreven, maar pas volgend jaar kan ik aan de opnames beginnen. In de zomer en in het najaar heb ik het verschrikkelijk druk. Sinds Sedes & Belli heb ik ook aardig wat aanvragen voor soundtracks van kortfilms binnengekregen. Die tv-reeks heeft een behoorlijke impact gehad op mijn carrière. Via die score heb ik duidelijk een breder publiek gekregen. l

door Peter Van Dyck

‘Dat “Birthmarks” in een Top100 aller tijden staat, is moeilijk te vatten.’