De Brits-Afrikaanse Malia is ook muzikaal een halfbloed. Haar indrukwekkende debuut-cd ‘Yellow Daffodils’, uit op 24/2 bij Epic/Sony, schippert tussen jazz en pop.

1 Je komt uit het Oost-Afrikaanse Malawi. Wat voor land is dat?

Een héél klein. Onder Britse heerschappij was er nog apartheid. Na de onafhankelijkheid in de jaren zestig werd de toestand alleen maar erger. Maar al is er armoede en hongersnood, toch blijft het een mooi land.

2 Sinds je 14e woon je in Londen. Ben je nu Brits of Afrikaans?

Het land waar je je eerste adem blaast, kan je nooit weggommen. Al kleed ik me en praat ik als een Engelse, mijn ziel blijft Afrikaans. Engeland was nog heel erg een klassenmaatschappij toen ik er met mijn familie arriveerde. Ik had er nooit het gevoel ergens bij te horen.

3 Hoe groot was de cultuurshock?

Het was een grotere shock voor mijn vader en moeder dan voor mij. Na anderhalf jaar in Londen zijn ze gescheiden. Dát had een enorme impact op me. De dynamiek van de grootstad, televisie, chocolade, dat was allemaal nieuw en opwindend. Londen leek één grote speeltuin. Als kind ga je makkelijker met zo’n nieuwe omgeving om dan oudere mensen. Die zijn meer geneigd om te klagen over wat ze missen.

4 Dat Afrikaans tintje in ‘Twinkling Little Star’, is dat een hommage aan je roots?

Ja. Het verwijst naar een jeugdherinnering: op een avond liep ik naar huis, keek ik naar de sterren en voelde ik me plots heel dicht bij God en de natuur.

5 Toen je eind jaren tachtig in Londen arriveerde, regeerden daar de new wave en de vroege house. Hoe kom je dan bij jazz terecht?

De eerste keer dat ik Billie Holiday op de radio hoorde, zal me altijd bijblijven. Ik was erdoor gebiologeerd. Sindsdien is mijn liefde voor jazz enkel gegroeid. Terwijl onze vrienden zich op een feestje zaten te bezatten, sloot ik me met een vriend in de slaapkamer op om te luisteren naar jazz. We were sad teenagers. (lacht)

6 Hoe komt het toch dat jongedames zoals Norah Jones, Diana Krall en jij naar jazz van de jaren ’40 teruggrijpen?

Die muziek is altijd blijven leven, maar leuk ogende meisjes die dat soort jazz spelen, krijgen natuurlijk meer aandacht dan gebrilde lelijkaards. De industrie springt daarop en denkt er geld uit te kunnen slaan. Zeker in Engeland is de muziek heel trendgevoelig. Het staat goed om een cd van Diana Krall op je koffietafel te hebben liggen. Maar als op die manier jongeren Billie Holiday herontdekken, kan ik er enkel blij mee zijn.

7 ‘I was always dancing in the street’, zing je in ‘Purple Shoes’. Autobiografisch?

Dat liedje is geïnspireerd op mijn verblijf in Parijs, waar ik aan mijn debuutplaat werkte. In Engeland hebben meisjes de neiging zich nooit warm te kleden. In Parijs word je echter scheef bekeken als je in putje winter met je purperen zomerschoenen op straat danst. Londen mag dan grijzer zijn, de mentaliteit is er veel opener. Parijs is meer snob en conformistisch.

8 Arm meisje wordt een ster, het kon zo uit ‘My Fair Lady’ komen. Of is dat overdreven?

Het is overdreven. Mijn producer André Manoukian mag dan meer ervaring in de muziekbizz hebben, artistiek sta ik op gelijke voet met hem. Daar wijs ik hem elke dag op. (lacht) Ik herken me meer in het boek The Bluest Eye van Toni Morrison, dat draait rond de kolonisatie en de schade die ze Afrika heeft berokkend.

9 Wat is het beste advies dat je ooit kreeg?

Mijn moeder drukt me dikwijls op het hart: ‘Neem het leven zoals het komt. Je kan niets forceren. Je kan de mensen niet dwingen om van je te houden.’ Dat is een typisch Afrikaanse houding. Afrikanen beschouwen mensen die kunnen géven als succesvol, Europeanen staren zich blind op status.

10 Wat is het laatste album dat je gepakt heeft?

Carlos Santana’s Supernatural. Een goedgevoelplaat die ik overal mee naartoe sleur.

door Peter Van Dyck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content