Vlaams filmintendant Luckas Vander Taelen trekt samen met ‘The Old Bastards’, een verzameling Belgische rocksterren uit de jaren tachtig, waaronder Kloot Per W, Guy Swinnen en Bea Van der Maat, door Vlaanderen.

Waarom willen jullie het tijdperk van de roze beenwarmers en nektapijten laten herleven?

Wij maken muziek en hebben optreden in het bloed. De muziek van toen is bovendien nog altijd heel actueel. Met Lavi Ebbel maakten we heel vernieuwende, energieke muziek. Net als The Scabs, The Machines en The Paranoiacs. Maar het is geen nostalgietrip. We willen echt opnieuw muziek maken.

Van wie komt het idee?

Van Kloot Per W. Ik heb de laatste jaren heel veel met hem samengewerkt – onder andere in een covergroep die Vlaamse smartlappen bracht en bij mijn theatershow. De afgelopen tien jaar was hij mijn muzikale compagnon.

Hoe belangrijk zijn de jaren ’80 voor jou?

Ik was eigenlijk altijd meer geïnteresseerd in het begin van de punk en de new wave, dan in de aberraties die daar later uit gegroeid zijn. Mijn muzikale roots liggen bij de vroege punk: The Clash, Talking Heads en The Sex Pistols, om de drie belangrijkste te noemen. Lavi Ebbel had dezelfde punkgeest: we waren muzikanten die absoluut niet veel technische bagage hadden.

Zijn al die Belgische groepen uit de jaren tachtig schandelijk vergeten?

Helaas wel. Ik denk dat zelfs TC Matic alweer vergeten is. Ik hoorde onlangs nog een nummer van Luna Twist op de radio. Dat vond ik nog altijd indrukwekkend. Het is het lot van alle groepen van toen: er was niet dezelfde infrastructuur en ondersteuning als nu en er was minder belangstelling van de media. Die albums zijn evenmin uit op cd, waardoor heel wat dingen verloren zijn gegaan.

Een handvol oudjes op het podium: wordt dat niet gênant?

Ik voel me nog niet echt oud. Bovendien: de interessante muziek van nu komt nog altijd van oudere artiesten. The Rising van Bruce Springsteen is heel goed, en het concert dat ik onlangs zag van Bob Dylan, was indrukwekkend. Om nog maar van The Rolling Stones te zwijgen. Het zijn niet meer The Stones van twintig jaar geleden, maar gênant kan je hen niet noemen. Dat wordt het maar als je een karikatuur van jezelf begint te maken.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de jaren tachtig?

Met Lavi Ebbel zijn er enkele magische, onvergetelijke momenten geweest – het Seasidefestival in De Panne, bijvoorbeeld. Ook heel wilde optredens in clubs. In de laatste twee jaar hebben we veel in Nederland gespeeld en echt heel sterke concerten gegeven. Ik heb absoluut geen heimwee, maar ik sta wel nog altijd heel graag op een podium.

Wat is het beste Belgische album ooit?

De eerste dubbelsingle van TC Matic, met onder meer White Rhythm en Femme Femme. Dat is het meest grensverleggende tot nu toe geweest in de Belgische rockmuziek. TC Matic is nooit beter geweest dan daar, hoe goed ze daarna ook waren. Die dubbele single was een statement. Paf, boem, in je gezicht. Toen ik hen voor de eerste keer zag, viel ik bijna letterlijk op mijn gat. Ik kreeg dezelfde slag in mijn gezicht als toen ik The Clash voor het eerst zag.

Verwacht je dat er veel jongeren afkomen op ‘The Old Bastards’?

Ik hoop het van harte. Er mogen veel leeftijdgenoten komen kijken, maar ik denk dat onze muziek ook jongeren kan aanspreken. We baden momenteel in weelde wat Belgische muziek betreft, maar toch heeft onze muziek nog altijd zijn plaats daartussen.

Het lijkt een rustig jaar te worden voor de Vlaamse film. Naar wat is het uitkijken?

Naar de release van Anyway The Wind Blows van Tom Barman, uiteraard. Daarnaast is er inderdaad minder in productie, maar er komt een mooie productie aan van Stijn Coninx: Verder Dan De Maan, een in Nederland gedraaide film, die ik mooi en ontroerend vond.

Wat vind je van de hype rond Barmans film?

Ik vind het leuk dat er eens een Vlaamse film is waar zoveel over wordt gesproken nog voor hij uit is. Dat gebeurt zo weinig dat we het moeten koesteren. En ook belangrijk: het is nieuw bloed voor de Vlaamse film. l

door Dominique Soenens