In ‘Zo is er maar één’ gaat Yasmine samen met 42 Vlaamse artiesten op zoek naar het mooiste en meest memorabele Nederlandstalige lied. Onderweg bedeNKt ze de grootste Nederlandstalige klassiekers met een Oscar (Vanaf vrijdag 14/4 – 21.10 één).

1 Wordt ‘Zo is er maar één’ een waardige opvolger van ‘Het Swingpaleis’?

Het is een heel ander programma, Zo is er maar één draait veel meer om de muziek. De liveband, de bekende songs en het showdecor blijven, maar het spelelement en de danseresjes verdwijnen. De VRT wil met dit programma toch vooral het Nederlandse lied extra in the picture zetten. Ergens was het dan evident om mij als presentatrice te vragen.

2 Hoe belangrijk is het om Nederlandstalige muziek te promoten?

Tja, ik ben bezwaarlijk objectief te noemen. (lacht) Het publiek denkt vaak dat Nederlandstalige muziek ondergewaardeerd wordt, maar ik vraag me af of dat echt zo is. We krijgen zoveel leuke reacties op dit programma, alleen al op het feit dat het kán. Persoonlijk vind ik het super om nog eens een écht muziekprogramma te zien op tv, waarin Liesbeth List, Thé Lau of Frank Boeijen de revue passeren.

3 Waarom laten jullie niet de oorspronkelijke artiesten zelf hun liedjes brengen?

Een deel van de artiesten is natuurlijk al overleden: Ann Christy, Louis Neefs… Maar eigenlijk heeft iets anders de doorslag gegeven. Stel je eens voor dat jij je eigen nummer moet gaan verdedigen en tegen heel Vlaanderen moet zeggen dat het de Oscar verdient? Het is trouwens fijn dat de artiesten die de liedjes nu brengen door hun keuze ook iets over zichzelf vertellen en dat ze zich – met veel respect voor het origineel – het nummer eigen maken.

4 Wat vind je zelf de meest geslaagde of gewaagde bewerking?

Ik heb de bewerkingen zelf nog niet gehoord, maar kijk wel uit naar Praga Khan die De Zotte Morgen van Zjef Vanuytsel zal brengen. Mia van Gorki door Kate Ryan vind ik ook best een verrassende keuze. En dat Paul Michiels De Roos van Ann Christy brengt, is ergens ook wel gewaagd: als man zo’n dijk van een vrouwennummer zingen, je moet het maar durven.

5 Ben je tevreden met de keuze?

Ja. Ik denk dat we erin geslaagd zijn een heel brede mix te brengen. In elke aflevering zit wel een icoon à la Jan De Wilde, maar ook populairdere bands als Clouseau.

6 Van welk liedje had jij wel meter willen zijn?

Goh, ik heb een heel lijstje nummers in mijn hoofd. Amsterdam van Kris De Bruyne is zeker een van mijn favorieten. De tekst, de muziek, de emotie… dat plaatje klopt helemaal. Maar ook God van Nederland van Thé Lau vind ik veelzeggend.

7 Mensen kennen je nu vooral als de uitbundige madam van ‘De Rode Loper’. Heb je je werkterrein definitief verlegd naar televisie?

Veel mensen dénken dat, maar het is niet zo. Ik treed zelfs meer op dan vroeger. Als je als zangeres geen twaalf sportpaleizen doet vollopen, lijkt het of je gestopt bent met zingen. Ik heb met mijn laatste tournee 50 keer opgetreden voor een publiek van 500. Dat is best veel, maar met één aflevering van De Rode Loper bereik ik in een klap 400.000 mensen. Ik wil vooral in de twee mijn goesting kunnen doen.

8 Je laatste muzikale wapenfeit waren de Leonard Cohen-bewerkingen. Keer je nog terug naar pop?

Ik denk het niet. Met die Cohen-songs heb ik voor een nieuwe, niet al te doorsnee sound gekozen. Daar was ik ook echt aan toe, ik had na enkele popalbums het gevoel dat het genre op was voor mij. Bij wat ik nu doe voel ik me goed én ik lijk nog een groot publiek te bereiken ook. Voor mij is dit het.

9 Eerder zei je in ‘Focus’ dat ’tristesse’ je meer aanspreekt dan ‘leut’. Welke muziek kan je ontroeren?

Zeker classics als Johnny Cash, Joni Mitchell en Leonard Cohen. Recenter vind ik ook Joe Henry en Chocolate Genius heel goed. Daar zit inderdaad altijd een soort tristesse in waarin ik me kan vinden. Misschien is het wel – en ik bedoel dat niet zo ernstig als het klinkt – een vorm van troost. Te weten dat ik niet alleen ben, dat ik toch niet Calimero ben. (lacht) Maar muziek is meer dan tristesse. Ik ben ook een kind van de jaren 80: op Duran Duran kan ik nog steeds uit de bol gaan en me 16 voelen.

10 Wanneer heb je het laatst gehuild bij muziek?

Ik ben niet zo’n bleiter van nature, maar bij momenten kan muziek me echt wel doen huilen. Tijdens het concert van Daniel Lanois, drie jaar geleden in de Ancienne Belgique, heb ik echt zitten wenen. Zijn muziek raakte me, en dat is gewoon magisch. l

DOOR BARBARA DE CONINCK