Pro Prometheus. Met ‘Prometheus’ keert Ridley Scott terug naar de dwingende stijl en de opwinding van zijn doorbraak uit 1979, ‘Alien’.
Met ‘Prometheus’ keert Ridley Scott terug naar de dwingende stijl en de opwinding van zijn doorbraak uit 1979, ‘Alien’.
Ridley Scott met Noomi Rapace, Michael Fassbender, Charlize Theron
Anno 1968 maakte Erich Von Däniken ophef met zijn boek Waren de goden kosmonauten?, waarin de zelfverklaarde archeoloog aan de hand van vondsten uit de prehistorie ‘bewees’ dat de menselijke cultuur beïnvloed is door buitenaardse beschavingen. Wat heeft dit nu te maken met de nieuwe film van Ridley Scott, vraagt u zich ongetwijfeld af? Wel, in deze prequel op Alien vormen prehistorische artefacten en rotstekeningen waarop naar planeten en verre zonnestelsels wordt verwezen, de aanzet tot een expeditie om de oorsprong van de mens te achterhalen.
Het was weliswaar niet de bedoeling van Ridley Scott om de theorieën van Von Däniken te illustreren, maar om enkele mysteries uit zijn eigen sf-klassieker Alien op te klaren. Zoals: wat is het kolossale creatuur (de zogenaamde ‘space jockey’) in het ruimteschip? Waar komt dat ruimteschip met de eieren (en de ‘facehuggers’) vandaan? Is deze planeet de bakermat van het buitenaardse monster? Op al deze vragen krijgt u een antwoord, zij het meestal niet even volledig, want een sequel is onvermijdelijk. Maar moet u Prometheus gaan zien? Absoluut!
Alien is een mijlpaal in het gruwelgenre. De manier waarop Scott het ruimteschip toen in beeld bracht en dagelijkse handelingen introduceerde in wat bedrieglijk begon als een ‘space opera’, was vernieuwend. Ook hier vormt het aseptisch in beeld gebrachte interieur van het ruimteschip (de Prometheus) het uitgelezen decor voor menselijke zwakheden en handelingen. Maar Scott heeft deze keer meer oog voor de actie en de (langzame) spanningsopbouw dan voor de uitwerking van de personages – meteen ook het enige minpunt van deze briljant geregisseerde sciencefictionthriller.
De brutale shock van het monster dat uit een borstkas komt en de claustrofobische spanning in de nauwe gangen van het Nostromoschip uit Alien kon Scott bezwaarlijk overdoen. Hij strooit in Prometheus echter wel overvloedig met citaten en referenties naar de vier vorige films, van Goldsmiths themamuziek uit Alien tijdens een speech tot het basket uit Alien Resurrection. Maar ook Stanley Kubricks 2001 wordt aangehaald en zelfs de ‘zwarte olie’ uit The X-Files krijgt hier een dramatische functie aangemeten. Het eindresultaat is een slim opgebouwde, spannende en bijzonder stijlvol in beeld gezette huiverfilm. De stereoscopische beelden zijn prima, maar komen pas echt tot hun recht in de scènes waar de protagonisten met hologrammen worden geconfronteerd. PIET GOETHALS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
