Victoria & De Koe. Tot 26 mei elke maandagavond met een nieuwe aflevering op meer dan 50 locaties. Info en speellijst: www.poespoespoes.be.

Een man stapt in beeld, klopt op een glazen deur en begint een gesmoorde conversatie met zijn baas. Het duurt een minuut of twee vooraleer je brein goed en wel begint te registreren: de information overload op het grote scherm laat je neuronen in een waanzinnig tempo vuren. En plots daagt het. Dit is warempel het begin van Poes Poes Poes.

De eerste aflevering nam ruim de tijd om de personages van de vijfdelige theatersoap voor te stellen. Zo zijn er onder meer mediageile en op sensatie beluste televisiemensen, godsdienstfanatici, brave arbeiders, brave zonen, dronken dokters, appeltaartbakkers en af en toe een mysterieuze poes. Ze wachten allemaal op de eclips in Drempel, een fictief dorp in de Ardennen dat verdacht sterk op Doel gelijkt. De voorstelling van de personages wordt af en toe onderbroken voor een kleine regieaanwijzing, een gesprek met de acteurs over hun rol of een ander vervreemdingsmechanisme.

Neveneffect van deze uitgesponnen introducties en talloze zijstappen is dat het verhaal aan spankracht inboet. We zien mensen in hypernaturalistische decors een aantal handelingen stellen, soms achtervolgd door een cameraploeg, wel eens onder hilarische omstandigheden, maar nu en dan levert dat ook ronduit flauwe en makke momenten op. Er zijn sequenties die intrigeren (de angstwekkende transformatie van het televisiescherm, gedragen door een onheilspellende soundscape van Galacticamendum), maar er zijn ook fragmenten die erg lijden onder bruuske camerabewegingen en visueel gegoochel (de chaotische interieurshots van journalist Engelbert van Mausmatte die al telefonerend een paar keer de lift neemt).

Conventies mijden en voluit kiezen voor het experiment in een mengvorm van film, theater en televisie is een nobele zaak. Maar er is ook een keerzijde: de kijker krijgt te vaak de indruk dat het kolkende camerawerk een gimmick wordt waarvan de functionaliteit ver te zoeken is. Een conventionele esthetiek omverblazen kan slechts door een sterk alternatief. Deze eerste voorstelling viel daar helaas te mager voor uit. Scenarist Paul Mennes liet zich in dit blad onlangs ontvallen dat de voorstelling ‘een beetje in het verlengde van Lars von Trier ligt, maar dan op LSD’. Toch maar een doos valium overwegen als u zich overgeeft aan deze theatersoap, want deze trip gaat veel te hard.

DOOR WIM SMETS