Petite maman

Wat doe je wanneer je met Portrait de la jeune fille en feu net een van smart smeulend meesterwerk hebt gemaakt én er een pandemie uitbreekt? Het antwoord van Céline Sciamma: zo snel mogelijk je camera opnieuw oppikken en de onzekerheden en angsten van je af filmen. Tussen de Franse lockdowns door draaide de rasregisseuse in de bossen rond Parijs dit intieme, tedere filmpje (speelduur: 72 minuten) over omgaan met de dood en het malen van de tanden des tijds. Dat doet ze in het zog van de achtjarige vriendinnetjes Nelly en Marion (de tweelingzusjes Joséphine en Gabrielle Sanz) die spookachtig veel op elkaar lijken en een geheime boshut vinden rond het huis van Nelly’s pas overleden grootmoeder. Hoe de twee zich tot elkaar verhouden, of tot hun ouders, wikkelt Sciamma in een naturalistische voile van mysterie die ze slechts beetje bij beetje licht. Daardoor krijgt dit verhaal over vriendschap, verlies en generaties iets van een magisch-realistisch sprookje dat in gedempte kleuren en gedempte emoties werd gesopt, waardoor het subtiel binnensijpelt maar ook enigszins de urgentie van Sciamma’s Tomboy en Bande de Filles mist, films die ook al gingen over kinderen en hun ontluikende gevoelswereld. Niettemin: een zoete meditatie over dochters en moeders, en de tijd die hen scheidt en bindt.