Een prima solodebuut en een subtiele naamsverandering doen vermoeden dat Pete – sorry, Peter – Doherty aan een nieuw leven is begonnen. Of niet?

Let’s face it: dat er nieuw werk van Pete Doherty in de winkel ligt, mag op zich een klein wonder heten. Volgens de wetten van de rock-‘n-roll had hij al drie jaar onder de zoden moeten liggen. Maar Doherty viert deze week zijn dertigste verjaardag én de release van een volgens Onze Man prima solodebuut (zie pagina 36). Dat op zich hoeft niet te verbazen: ondanks zijn overvloedig druggebruik is Doherty er altijd in geslaagd om behoorlijk werk af te leveren, of dat nu met zijn eerste band The Libertines of met Babyshambles was. De lad kent zijn klassiekers, zowel in de muziek als in de literatuur, en blijft er – high of niet – een bron van inspiratie in vinden. Wat ons bij de ontvangst van Grace/Wastelands meer verbaast, is de relatieve stilte rond zijn persoon. Zijn we immuun geworden voor de drugverhalen en de destructieve amourettes, en hebben we ze daarom niet meer opgepikt? Of zijn er gewoon weinig of geen? Een snelle speurtocht op de sites van de Britse tabloids, bevestigt het laatste. Sinds hij in mei 2008 de gevangenis verliet na een veroordeling voor een stapel verkeers- en drugdelicten, is Potty Pete amper nog op de celebritypagina’s opgedoken.

Rick uit The Young Ones

Zelf beweert Doherty de rustigste herfst sinds jaren beleefd te hebben. Omdat hij na zijn vrijlating van zijn reclasseringsambtenaar het verbod opgelegd kreeg om in Londen te hokken, resideert hij tegenwoordig in het bucolische Wiltshire. Daar betrekt hij een negen kamers tellende villa in edwardiaanse stijl, die hij leaset van een plaatselijke Lord. Vergeleken met zijn vorige domicilieadressen, variërend van crackholes tot caravans, is het optrekje een heuse verbetering, al heeft Doherty er al behoorlijk zijn stempel op gedrukt. Het huis is een stort, zo bleek uit de recente MTV-docu 24 Hours With Pete Doherty: elke kamer is een rommelkot vol prullaria, gaande van opgezette dieren (hertenkoppen, struisvogels, you name it) tot relikwieën uit de hoogdagen van The Liber-tines. Daarmee lijkt Doherty zo weggelopen uit de Britse eightiesserie The Young Ones als een hedendaagse versie van de hypocriete anarchist Rick.

‘I’m not into fashion’, laat hij zich tijdens de documentaire ontvallen, terwijl hij zich opmaakt voor een defilé tijdens de Londense Fashion Week. Doherty is sinds lang de muze van Hedi Slimane, de goeroe van Dior Homme die mannenmode weer sexy maakte en als vaste kleermaker van heel wat rocksterren fungeert (check: Beck, Franz Ferdinand of Thurston Moore van Sonic Youth). En Slimane is niet zijn enige fan in de modewereld: Roberto Cavalli maakte van hem het gezicht van zijn herfstcampagne en het in Manchester gevestigde label Gio-Goi huurde hem in als designer van een reeks op de Mods geïnspireerde polo’s. Het is voor Doherty ongetwijfeld een makkelijke bron van inkomsten, nu het gros van zijn spaarcenten in zijn aderen is verdwenen. Dat, én zijn kunstwerken, gemaakt met bloed en gebruikte naalden. Hoewel sommige kunstcritici de werken als ‘rubbish’ afdoen, verkopen ze als zoete broodjes – tenminste als hij ze niet als pasmunt voor zijn openstaande taxirekeningen heeft gebruikt.

‘Scumbag magnet’

De MTV-documentaire toont Doherty veeleer als een onbeholpen warhoofd, laat zijn druggebruik onbesproken en negeert ook de bestudeerde muzikant die hij in wezen is. Blurgitarist Graham Coxon, die Doherty op zijn solodebuut hand-en-spandiensten verleent, doet dat niet. Hij postte uitgerekend op de Blurblog een lovend pamflet over Doherty’s ‘warme persoonlijkheid en onnavolgbare schrijftalent’. Tegelijk noemt hij hem wel ‘een scumbag magnet’. Dat is volgens Carl Barât ook de reden waarom er van een reünie van The Libertines geen sprake kan zijn, ook al gooien ze de ponden met miljoenen naar zijn hoofd. Barât was samen met Doherty de spil van The Libertines, maar ontmantelde de band toen ze in 2003 op de rand van de doorbraak stonden. ‘Er hangt nog te veel negatieve energie rond Pete’, zegt hij.

Doherty doet ondertussen halfslachtig zijn best om die meningen te ontkrachten. Dat hij solo aantreedt onder de naam Peter – de naam waaraan zijn moeder in haar biografie vasthield – zouden amateurpsychologen kunnen interpreteren als een breuk met het verleden. Tijdens een recent interview voor de Ierse Late Late Night Show verklaarde hij dat hij tegenwoordig ‘meestal clean’ is. En voor de onvolprezen Franse televisieshow Taratata coverde hij samen met zijn rehabmaatje Tom Chaplin van Keane de Culture Clubhit Karma Chameleon, een song die volgens auteur Boy George handelt over de angst voor de vervreemding bij mensen die niet trouw aan zichzelf zijn.

In Parijs zou Doherty zijn namiddagen theedrinkend in de Jardins des Tuileries doorgebracht hebben. Nu nog het verval beperken tot ‘a little death around the eyes’, en het komt misschien toch nog goed met Pete – excuus – Peter Doherty.

Grace/Wastelands

Uit bij Parlophone.

Door Karel Degraeve en Vanessa De Witte