Paul Baeten
Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. GRONDA, van wie onlangs de nieuwe roman Wanderland is verschenen, duikt elke week in de populaire cultuur.

Jerry Seinfeld en Larry David schreven ooit een episode van Seinfeld waarin George ‘een programma over niks’ pitcht. Het werd een van hun bekendste grappen uit Seinfeld en je mag er zeker van zijn dat ze daar vandaag nog elke dag aan herinnerd worden door toevallige passanten of fans die denken dat ze origineel uit de hoek komen door er een spitsvondige toespeling op te maken. Seinfeld en David forceren dan een minzame glimlach en laten hun gedachten op de tonen van The Beach Boys afdwalen naar de miljoenen die ‘a show about nothing’ hen heeft opgeleverd.

Maar de essentie van de grap is doodserieus, want het programma ging natuurlijk gewoon over het leven. Kortom: het gewone leven gaat eigenlijk over niks.

Je zult het misschien niet geloven, uit jeugdige overmoed of onder de invloed van drank en drugs, maar dat is natuurlijk zo.

Een paar jaar geleden zeiden mensen me: ‘Californication, dat gaat toch echt nergens over?’ En dan stonden ze zo wat te kijken, trots omdat ze elke avond naar In Treatment zaten te gapen met zure wijn uit de Colruyt en een vriendje dat vindt dat je wel genoeg kleedjes hebt.

Ik heb altijd veel troost gehaald uit Californication. De zon schijnt erin, de mensen zijn mooi en de dialogen zijn goed geschreven. Bovenal speelt het zich af in een wereld waar nauwelijks regels of moraal gelden. En de regels die gelden, zijn heel anders dan de regels die gelden in bijvoorbeeld Wiekevorst. Niemand vindt het in Californication erg dat je niet spoort, afwijken is normaal, schaamte overbodig en in de rest van de wereld is het altijd koud en regenachtig. Mensen vinden het vreemder dat je gluten eet dan dat je graag met zeven dwergen tegelijk slaapt, verkleed als Julius Caesar. Zolang de dwergen maar geen gluten eten.

Maar Hank Moody uit Californication was desondanks niet gelukkig. Hij verachtte zijn leven omdat de schoonheid erin voortdurend verpest werd. In grote mate door hemzelf, maar ook omdat de wereld niet meer paste op mensen als hij. Romantiek is een stroming van zwaar meubilair, niets meer. Daarom blijft het de beste reeks of film over schrijvers en het min of meer volwassen leven die ik ooit heb gezien. Het gaat over niets, maar over een niets dat je snapt. Een niets dat ruimte laat voor hoop.

Nu zag ik net Flaked van Netflix en meteen werd me duidelijk hoe een serie over niets kan gaan en daar ook kan eindigen. Omdat het niet echt is. De pijn is niet echt, de problemen zijn ridicuul, de liefde is veranderlijk en ongemeend. Er is geen enkel anker in een woelige zee van onzekerheden en shit. En dat maakt dat de reeks niet troost, maar wel deprimeert. Want is dit het dan, onze hedendaagse fictie over niks? Onze literatuur op het scherm?

In dat geval heb ik heimwee naar mijn maat Hank en wil ik die Chip uit Flaked nooit meer zien. Ten eerste omdat hij de veertig voorbij is en zichzelf Chip laat noemen, ten tweede omdat hij met een fiets rijdt in plaats van met een smerige Porsche en ten derde omdat het leven dan wel over niks gaat, maar er in dat niks wel meer schuilt dan, ja, niks.

P.B. GRONDA

JE ZULT HET MISSCHIEN NIET GELOVEN, UIT JEUGDIGE OVERMOED OF ONDER DE INVLOED VAN DRANK EN DRUGS, MAAR HET GEWONE LEVEN GAAT EIGENLIJK OVER NIKS.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content