Paul Baeten
Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. GRONDA, van wie onlangs de nieuwe roman Wanderland is verschenen, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik kan niet koken. Denk ik. Daarom ga ik wanneer ik in België ben elke avond op restaurant met mijn goede vriend Olivier Dewit, oorspronkelijk van Herent maar nu op zoek naar een leuke flat in Brussel.

We gaan telkens naar hetzelfde restaurant. Zo schep je een band met de eigenaars en het personeel, en dat is toch wat je wilt bij een avondmaal: het gevoel ergens deel van uit te maken. Naast hygiëne in de keuken.

Omdat het een Italiaans restaurant is, spreek ik er de eigenaar in de taal van zijn vader en moeder aan. Dat komt goed over en zo krijgen we er elke keer een mooie tafel zonder reservaties te maken.

Enkele dagen het nieuwe jaar in zaten Olivier Dewit en ik dus weer in datzelfde restaurant. We werden bediend door veel mensen. Dat gaat nu zo. Je hebt mensen voor glazen en bestek, mensen voor voedsel, mensen die gewoon ’s dag komen zeggen. Dat is een heel systeem, in de hedendaagse horeca. Ik snap het niet goed. Maar ik snap ook Vier op een rij niet goed, dus het zal wel aan mij liggen.

Een van de mensen die ons bedienden, was een Marokkaanse Leuvenaar. Een vriendelijke kerel die Olivier met plezier de door hem nogal gesmaakte pikante olie bracht. Persoonlijk heb ik het niet echt voor pikante olie. Je kunt smaak maar vergroten tot er van smaak helemaal geen sprake meer is. Maar goed, dat is dan ook weer een van de voordelen aan zo’n restaurant. Iedereen doet er zijn zin en je hoeft niet af te ruimen.

Nu gebeurde er iets wonderlijks toen Olivier de jongeman in het Arabisch begroette en meteen ook een gelukkig nieuwjaar toewenste – Olivier heeft in Noord-Afrikaanse landen gewerkt en er de taal op de spreekwoordelijke straat geleerd.

Aan de reactie van de jongen te zien was dit eerder nog niet voorgevallen. Macho’s en avondlesromeo’s die er een woordje Italiaans tussen gooien, dat zien ze daar aan elke tafel. Maar iemand die Arabisch kan. In een accent dat niet uit boeken kan komen? Du jamais vu.

Ik liet Olivier me enkele woorden Arabisch leren terwijl hij de laatste stukken pizza met behulp van die gore olie van ‘m naar binnen werkte. Dus bij het buitengaan zei ik tegen de jongen: ‘Grazie, en nog een sana saeeda.’

Taal is een uiterst krachtig instrument. Woorden uitwisselen is een band sluiten, altijd en overal.

Helaas is er een soort onderscheid. Het staat goed om Frans te kunnen praten in sommige middens, er is het schattige restaurant-Italiaans dat elke Vlaming na drie glazen wijn schaamteloos met de twee woorden Spaans die hij nog kent gaat vermengen, maar Arabisch is in veel van onze elitaire koppen natuurlijk minderwaardig.

Leer er tien woorden van, zoals je doet wanneer je op reis gaat naar het Zwarte Woud of Gran Canaria, en je zult zien: de warmte en de dankbaarheid zullen groot zijn, aan weerskanten van de conversatie.

Ook omdat een taal leren begrijpen, hoe summier ook, de cadans eens aanvoelen en de woorden in je eigen kop horen resoneren, je altijd dichter zal brengen bij een andere, eerder onbekende wereld. Allé, as-salaamu ‘alaykum en veilig op de baan!

P.B. GRONDA

ALLÉ, AS-SALAAMU ‘ALAYKUM EN VEILIG OP DE BAAN!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content