P.B. GRONDA, van wie onlangs de nieuwe roman Wanderland is verschenen, duikt elke week in de populaire cultuur.

Er rest ons niet veel tijd. We vonden ooit uren uit en die zijn relatief talrijk, maar ze dienen vooral om onszelf te misleiden. Want we tellen en werken dan wel in uren maar vergaan eigenlijk in jaren en decennia of worden veel te vroeg uit het leven gegooid in enkele seconden. Uren doen er niet toe. Het lichaam herkent ze niet en het hart telt ook geen zestig identieke minuten om dan weer opnieuw te beginnen. Het lichaam zweet, vervelt en plooit tot het niet meer kan en het hart klopt met een ontroerend optimisme door tot het de zinloze strijd opgeeft. Dus of je nu zeven jaar bent, of vierentwintig of negenentachtig: er rest niet veel tijd.

Maar laat dat de pret niet drukken. Ik heb een laptop en hoewel die haast altijd aanstaat, wordt er aangeraden nu en dan de boel eens opnieuw op te starten. Dat is omdat er processen blijven lopen die eigenlijk niet nodig zijn maar wel veel batterij opeisen en de belangrijkere activiteiten vertragen. Een nieuw jaar is in het beste geval een soortgelijke gebeurtenis voor de menselijke processor. Een traditie om te bekijken wat echt de moeite is en wat niet, een traditie om plannen te maken.

Ik hou ervan als mensen plannen maken. Wie plannen maakt, kan zegevieren of mislukken, maar zal altijd leven. Misschien is plannen maken het mooiste wat een mens kan doen, naast oprecht en onuitputtelijk liefhebben. We kunnen onszelf indelen volgens de plannen die we maken. De ene plant een ontsnapping uit een oorlogssituatie, de andere de aankoop van een nieuwe beschermhoes voor een dure telefoon. Sommigen plannen de wereld over te nemen, anderen het kleine perceel naast datgene dat ze al bezitten. Sommige mensen plannen hun begrafenis.

Zelf plan ik elk jaar om minder te doen, maar dat wel beter uit te voeren. Want je kunt niet winnen van de tijd, maar je kunt hem wel vereenvoudigen door hem niet vol te proppen met onzin.

Laten we het even over onzin hebben in de tijd die ons samen op deze pagina nog rest.

Het vermijden van onzin is een voltijdse bezigheid geworden. Dat komt omdat de maatschappij in een staat van hysterie is gesukkeld, en de weg naar evenwicht misschien wel voorgoed kwijt is. Mensen plezier doen komt vandaag neer op het kunnen aanbieden van rust en normaliteit, ook al is het slechts minutenlang. Ik maakte net nog mee dat je moest ontsnappen aan verveling. Nirvana vatte alles toen samen: here we are now, entertain us.

Entertainment is natuurlijk niet meer dan verstrooiing. Het was 1624, je zat op een kasteel, het was koud en iemand kon jongleren. Dat was dan echt heel fijn. Misschien speelde er iemand covers op een luit. Helemaal de max.

Je moet intussen nog wel van iets verstrooid kunnen worden. Er moet een essentie zijn, naast dewelke dan plaats is voor de verstrooiing.

Onlangs was het voorpaginanieuws bij De Standaard dat Coppers op VTM goed was geweest de avond ervoor. Ik schreef het al en ik moet het helaas herhalen: het nieuws gaat over wat er op tv was, en niet meer omgekeerd.

2016: here we are now, don’t entertain us.

P.B. GRONDA

UREN DOEN ER NIET TOE. HET LICHAAM HERKENT ZE NIET EN HET HART TELT OOK GEEN ZESTIG IDENTIEKE MINUTEN OM DAN WEER OPNIEUW TE BEGINNEN.