P.B. GRONDA, van wie net de nieuwe roman Wanderland is verschenen, duikt elke week in de populaire cultuur.

Deze wereld wordt steeds minder de mijne. Dat is niet zoals het zou moeten zijn. Ik ben er nog niet oud genoeg voor en ik heb de wereld nodig. Ik moet de wereld verhalen aansmeren en zij moet nu en dan naar mij luisteren. Zij moet mij lezen en iets voelen, fotograferen en onthouden. Ik moet van haar kunnen stelen.

Maar ik zie haar bezig en begrijp haar niet goed. Ik wil het wel, maar het lukt almaar slechter. Van alle voorspellingen die ik de laatste jaren maakte, komen ook enkel de ergste uit. Mensen worden banger, tegenstellingen duidelijker, grenzen meer bewapend, politici gekker, meningen hallucinanter. De goede dingen verliezen het gevecht.

Je zult zeggen: dat was altijd al zo en kijk, vriend, je hebt daarin vast nog gelijk ook.

Maar de mensen lopen elk jaar meer verloren. Je ziet het aan hun blikken en hun constante staat van overspanning. Er is hoop maar hij is op niets gestoeld. Het is hoop uit een spuitbus. Je weet niet vanwaar hij komt en hij verdampt wanneer je de deur naar buiten opentrekt.

Het is ook gewoon te veel. De wereld is te groot geworden en we krijgen haar vast nooit meer klein. We stellen ons daarom voortdurend vragen in de plaats van gewoon een reis te plannen op een kaart of schoenen te poetsen. Nu en dan doet iemand een poging tot antwoord. Uit de anonimiteit staan elke dag mensen op met een verhaal dat ze te delen hebben, maar zij verzuipen al snel weer.

Dus, goed. Waar gaat het dan heen met de wereld?

Wel, ik weet het niet en het kan me ook niet schelen.

Er zijn immers maar twee niveaus echt interessant in het leven. Dat is het kleine en meest menselijke, waarin we door interactie met anderen proberen om nu en dan een geruststellend gevoel van welbehagen op te roepen. En dan het universele, waarin net al die pogingen en dat menselijke streven tot hun relatieve kleinheid worden teruggebracht.

Alles wat daartussen zit, is slechts het domein van de anekdotes. De wereld van pers en politiek, van quotes en van memes. Van persoonlijkheden van het jaar en lijstjes en trends. Het is dat deel van de wereld dat ons opzadelt met vrees en depressie en angsten en leegte en inspirationals.

En als je dat allemaal bekijkt, dan beleven we niet onze hoogdagen. Het West-Vlaams was dit jaar een trend. Dan weten we wel genoeg.

Mensen zouden er beter aan doen om niet te veel na te denken over het grote plaatje. Je moet maar wat egoïstisch zijn tijdens je korte verblijf. Ga ergens wonen waar je je goed voelt en sorteer je afval en schenk wanneer je het kunt altijd aan mensen die minder hebben. Dat is het zowat. Veel meer is er niet aan. En laat de trends. Echt waar. Laat de trends.

Want die paar woorden van Lucebert zijn intussen bekend genoeg. Hij schreef: alles van waarde is weerloos. Dat staat nu op veel plekken als slogan. Het staat ook in grote, lichtgevende letters op daken van gebouwen. Maar de lijn die hij er net onder schreef, gaat zo: wordt van aanraakbaarheid rijk. Dat was in 1974, maar het voorspelde perfect vandaag.

P.B. GRONDA

HET WEST-VLAAMS WAS DIT JAAR EEN TREND. DAN WETEN WE WEL GENOEG.