P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik ken heel veel grappige mensen. Dat is altijd lachen.

Wat grappige mensen doorgaans gemeen hebben, is dat ze goed weten wat grappig is, en dus ook wat niet. Of vooral: wat waar en wanneer niet. U lacht daar nu misschien mee, maar dat blijkt echt zo eenvoudig nog niet te zijn. Zo is er een hele subgroep in onze samenleving die het daar best moeilijk mee heeft.

Wij noemen die groep ‘de journalisten die korte nieuwsartikelen bewerken en dan op de website van de krant zetten in de hoop ontdekt te worden door het grote publiek of anderszins aan de slag te kunnen als humorist of eventueel tekstschrijver of brainstormer in bijberoep of zo dat moet in het begin niet veel zijn als het maar plezant is en als we er iets mee verdienen is dat mooi meegenomen’.

Er bestaan zeker grappige journalisten. Ik heb er zelfs al eens een ontmoet. Maar er bestaan zeker ook grappige parodontologen. Toch heb je nog nooit in de wachtzaal gezeten terwijl je dacht: ik hoop maar dat zij vandaag een paar billenkletsers uit haar mouw schudt.

Het goede nieuws is dus: niet erg humoristisch zijn is voor een journalist een even groot probleem als geen goede kok zijn dat is voor een gevelreiniger.

Kijk maar eens naar het hier nog nieuwe en voorlopig ook vrij onbekende Politico.eu. Dat is een nieuwssite met politiek nieuws over Europa en zijn relaties. Ik bezocht de site al enkele keren en telkens kwam er een soort rust over mee heen.

De reden daarvoor was het complete gebrek aan opgeleukt nieuws. Er heerst een zakelijke saaiheid. Vreselijk verfrissend is dat.

Ik snap het wel, hoor. Je zit op zo’n redactie, heel de dag lang, in een bedrijvenpark ergens in Vlaanderen, niet in Washington of New York. Je droomde van The Newsroom, het werd The Office. De airco te hard of te zacht maar nooit goed. Er wordt bespaard op alles. Inge van de fotoredactie ziet je zelfs niet staan. Kortom, het leven is dik klote. Het leven is klote en je wilt wraak. En die neem je met een goed geplaatste woordspeling of een kwinkslag in de laatste paragraaf. Wat meestal de tweede paragraaf is.

Het meer venijnige probleem is dat het opgeleukte nieuws het gewone nieuws begint aan te steken met humortechnische spitsvondigheden en ironische of sarcastische toevoegingen. Stel dat in Kinrooi een pastoor sterft, dan zou zo’n journalist bijvoorbeeld in het stukje schrijven dat de man zijn kaars uitdoofde. Wat niet geestig is. Ten eerste omdat het een woordspeling is. Nog steeds ten eerste omdat de dood van iemand wordt aangegrepen voor een flauwe woordspeling en de stijl hier dus niet past bij de boodschap. Je kunt bij veel van die stukken de vraag stellen of ze ook puur om hun nieuwswaarde gepubliceerd zouden zijn, zonder gratuite grap of spektakelwaarde. Ik zal het zelf zeggen. Het antwoord is nee.

Iets meepikken van een Zusterkrant Voor Het Dommere Volk en dat met een monkelend toontje ergens op de eigen website zwieren. Dat is klein en het is vooral niet professioneel. Vertel gewoon het nieuws. Serieus.

P.B. GRONDA

ER BESTAAN ZEKER GRAPPIGE JOURNALISTEN.IK HEB ER ZELFS AL EENS EEN ONTMOET.MAAR ER BESTAAN ZEKER OOK GRAPPIGE PARODONTOLOGEN.