door Annelies De Waele

In je nieuwe boek staat een live tv-reportage over de eclips centraal: is ‘Poes Poes Poes’ een ode of een afrekening?

Geen van beide. Het gaat over hoe mensen met media omgaan, en omgekeerd. Om dat te illustreren, koos ik een fenomeen dat groter is dan een doorsnee-item op tv. Het is een satire op iets dat anderhalve minuut duurde, maar dat mensen al weken op voorhand in de ban had, en de dag zelf een uitzending van drie uur opleverde. Zelfs als je er niet bewust naar op zoek was, moest je wel weten dat er een zonsverduistering plaatsvond.

Waar keek je als kind naar?

Naar de dingen waar ongeveer alle mensen van mijn generatie naar keken, van Tip Top tot De Kat. Onwaarschijnlijk dat zo’n klein aantal programma’s zo’n impact konden hebben. Gek, maar er was ooit een tijd zonder MTV en die lijkt niemand zich te herinneren. Toen ik de eerste keer zelf op tv kwam, was ik 12 en net actief in het Wereldnatuurfonds. In het programma van Zaki, Agenda, mocht ik toen het behoud van de neushoorn komen verdedigen. Wat ik met de overgave van een pas bekeerde deed.

Is tv verslavend voor je?

Vroeger was ik een junk, ik keek vier uur per dag. Nu is het minder. Begin de jaren ’90 ontmoette ik mijn echtgenoot en die neemt me minstens één keer in de week mee naar theater of dans. Veel interessanter dan tv, al was het maar omdat iemand er ineens een been kan breken. Het enige wat ik op tv regelmatig zie, zijn The Simpsons en The X-Files, al ken ik die laatste reeks ondertussen uit het hoofd.

Wat was het beste tv-programma van de voorbije eeuw?

Ik zou het niet weten. Tv is ook niet gemaakt voor de eeuwigheid. Als beste programma, fictie dan, van het voorbije jaar stip ik de heruitzending van Brideshead Revisited aan. Tegelijk is het gevaarlijk om terug te grijpen naar dingen die je twintig jaar eerder zag en die je goed vond. Omdat je tegelijk nostalgisch wordt naar hoe je toen was.

Is tv per definitie oppervlakkiger dan boeken?

Helemaal niet. Momenteel zendt BBC2 een reeks over het surrealisme uit, die goed het midden houdt tussen entertainment en een goed gemaakt product. Of neem de docu Walking with Dinosaurs: in een paar seconden en met een paar computerbeelden weet je veel meer dan na het lezen van lijvige boeken daarover.

In een ver verleden had de BRT/VRT nog literatuur- en boekenprogramma’s: wat herinner je je daar nog van?

Ik herinner me nog de vormgeving van het kunstprogramma Zigurrat door Walter Verdin. Van iets als Wie schrijft die blijft herinner ik me weinig. Ik keek veeleer naar Adriaan Van Dis. Het is zonde dat we geen boekenprogramma meer hebben.

‘Alles komt terug’ is de titel van het nieuwe tv-programma van Uytterhoeven. Geldt dat motto, meer dan voor andere dingen, voor tv?

Ook die nostalgie is een trend. Ik zie Kamiel Spiessens nu meer op tv dan in de tijd dat hij tv maakte. Hetzelfde in de pop: muzikanten verwerken meer en meer oude flarden tot nieuw spul.