De schilderijen van Till Rabus zijn een remedie tegen de eentonigheid: vurig, buitensporig en een tikkeltje oversekst.
GEZIEN OP TILL RABUS & DENNIS SCHOLL,
AEROPLASTICS CONTEMPORARY, BRUSSEL, TOT 16/3.
In Patchwork Hotel n°2 ligt een kluwen van armen en benen op een bed. Je bent geneigd alle ledematen te tellen (acht benen, vier armen), maar overzichtelijker wordt het schilderij er niet op. In het midden van de ambitieuze compositie zitten een paar zitvlakken en een romp. Hoofden – in bepaalde omstandigheden toch al niet zo belangrijk – zijn eenvoudig weggelaten. Te lange teennagels, vuile voeten en zijden kousen voegen wat detail toe aan de onmogelijk te ontwarren mensenknoop. Onder de vensterbank verdwijnt een buis in de muur: suggestiever hoeft het niet te zijn.
Vanzelfsprekend gaat Patchwork Hotel n°2 over seks. Maar zo eenvoudig is het gelukkig niet. Onderonsjes met vier, acht of elvendertig genodigden zijn tegenwoordig slechts een muisklik verwijderd. Geen fantasie zo aangebrand of ze is wel gefilmd door iemand die niet kan wachten om zijn waar op het net te gooien. Till Rabus (37), de schepper van dit uit de kluiten gewassen olieverfdoek, maakt handig gebruik van het onuitputtelijke aanbod. Gewapend met een printer, een schaar en een oog voor compositie schept hij nieuwsoortige kubistische wezens uit de trog van de internetporno.
Aan Patchwork hotel n°2 ging een n°1 vooraf. Ook daar een hele hoop armen en benen op een bed, zij het deze keer aangekleed met netkousen en popperige zwarte schoenen. Seks en naaktheid worden nogal eens met overdreven veel ernst opgediend. Zodra een tiet of een piet in beeld komt, durft niemand nog te lachen, maar de Zwitser Rabus steekt de draak met het hele erosbeginsel.
Till Rabus – broer van Léopold voor de kenners – kan geen stilleven schilderen of er steekt wel ergens een fallus uit. Daarenboven is het meeste van wat hij bedenkt ongegeneerd vreemd. Zo toont hij in galerie Aeroplastics grote, klassiek geschilderde stillevens met rotte bananen, handschoenen voor de afwas, brandend speelgoed en opengesneden paprika’s. Donald Duck met een vogelschedel en een doodskop met een trechter als hoofddeksel tonen dat Rabus ook lacht met dat andere onwankelbare thema van alle kunsten: de dood.
Niets van wat deze kunstenaar maakt, is ooit voorspelbaar. Zijn schilderijen zijn technisch superieur, geestig en volslagen buitennissig. Rabus is een zot in het diepst van zijn gedachten.
ELS FIERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
