Hij is pas voor Aswoensdag 2004 aangekondigd (god weet de hoeveelste dat is, en in welke maand), maar nu al beginnen de doornen te prikken in de natie die meer dan waar ook ter wereld door religieus fundamentalisme wordt geplaagd. Hij is Mel Gibsons film The Passion, naar men zegt de meest authentieke en meest gruwelijk confronterende reconstructie die er ooit is gemaakt van de laatste aardse uren van Christus (niet dat er veel concurrentie was, maar laten we hem het voordeel van veel twijfel gunnen). De natie is natuurlijk de one nation under god: Amerika. One nation under god? Wie houden ze voor het lapje, een handvol dagen na Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart? Zeven maanden voor de release van Braafharts werk van passie staan voorwaar de christenen en de joden tegenover elkaar. Alsof de binnenlandse onderlinge conflicten tussen allerlei cultussen en sekten van christelijke inslag, en de grote, vanuit het Witgekalkte Huis gestuurde ‘beschavingsclash’ tussen christendom en islam nog niet hard genoeg zijn opgezweept.

En het is allemaal de schuld van ouwe Gekke Max, de soms in leer, dan weer in kilt en designeronderbroek, of ook met witteboord rondhuppelende Australische ziener. De man die zelf 30 miljoen dollar stak in het produceren, schrijven en regisseren van een film die – wie maalt om het publiek? – volledig in Aramees en Latijn is gesproken. Maar die tegelijk de erotiek van het lijden zo beheerst dat hij sekssymbolen James Caviezel en Monica Bellucci cast als respectievelijk Jezus en Maria Magdalena (andersom, dat was pas miraculeus geweest!). Het is allemaal zijn schuld. Want Mel toont zijn film nu enkel aan reactionaire opiniemakers, evangelische christenen en gunstig gezinde joden. De verwarring is compleet: er zijn katholieke nonnen gesignaleerd die zich zorgen maken over de kans dat de film de joden meer aan het kruis timmert dan de heidense Romeinen, als moordenaars van de (tussen haakjes joodse) Messias. Mel neemt de schuld echter graag op zich, want hij wil lijden. Hij is lid van een ultraconservatieve beweging die de Man in het Vaticaan niet erkent als leider van de katholieke Kerk. Hij is een predikant die in Malibu een Latijns praktiserende, 70-koppige cult heeft die het tweede Vaticaanse concilie, waarin de joden van collectieve verantwoordelijkheid voor de moord op de Messias worden vrijgepleit, verwerpt. En hij is de zoon van een vader die in The New York Times Magazine de holocaust mocht ontkennen. Nu ja, dat doet onze regering ook over de ‘genocide’ van Leopold II. Het mag. Alles mag. Zeg later niet dat wij het u niet gezegd hebben: The Passion wordt de mooiste Jezusfilm ooit.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content