Papicha

Uit Tunesië en Marokko waaien regelmatig goede films over, uit Algerije zelden. De op jonge leeftijd naar Frankrijk gevluchte documentairemaakster Mounia Meddour breekt de ban met een stilistisch en inhoudelijk imperfect maar energiek en moedig speelfilmdebuut. Papicha is een benaming voor progressieve, mooie, jonge vrouwen. In het door een burgeroorlog en terrorisme geteisterde Algiers van de jaren negentig zijn ze een doorn in het oog van een grote groep fundamentalisten. Studente Nedjma (heerlijk levendig vertolkt door Lyna Khoudri) en haar vriendinnen worden niet alleen door vrouwen in zwarte nikabs berispt als ze op hun kamers durven te roken, zingen of plezier maken. Langs alle kanten worden ze onderdrukt. Sommige mannen komt dat heel goed uit. Met een modeshow wil Nedjma zich verzetten tegen het verdriet van een verplichte hidjab. Een verfijndere stijl en een minder demonstratief opgediende humanistische boodschap hadden vleugels gegeven aan deze goedbedoelde ode aan het optimisme en de veerkracht van jonge vrouwen die in hun vrijheid worden beknot.