‘Opnieuw kommer en kwel’

Peter Wight en LESLEY MANVILLE in 'ANOTHER YEAR'.

In Another Year duikt Mike Leigh (Naked, Secrets & Lies, Vera Drake) opnieuw de arbeiderswijken van Tony Blairs sociaal ontrafelde Engeland in. Daar vond de kitchensinkmaestro inspiratie voor een afwisselend grimmige en grappige zedenkroniek over een jaar uit het leven van een modaal Brits gezin.

Je vorige film ‘Happy-Go-Lucky’ was een stuk luchtiger van toon…

Mike Leigh:… en deze is opnieuw kommer en kwel, zoals we Leigh nu eenmaal kennen. (Lacht) Zo simpel is het niet. Al mijn films hebben zowel komische als tragische aspecten, en ik hoop dat je zelfs bij mijn droevigste en gemeenste personages warmte en mededogen voelt. Wat wel klopt, is dat Another Year een stuk lastiger te kwalificeren is dan Happy-Go-Lucky of Vera Drake. Ik zou zelfs geeneens kunnen zeggen waarover de film gaat, behalve dat het een onderzoek is naar de complexiteit van het dagelijkse leven. Hopelijk hebben de marketingjongens betere ideeën. (Lacht)

Centraal staat een modaal echtpaar wiens huis een soort opvangcentrum is voor vrienden en familieleden.

Leigh: (Knikt) Het koppel lijkt perfect. Ze zijn genereus, gelukkig getrouwd en open naar anderen toe. Alleen is er die subtiele vraag of ze niet genereus en open zijn uit eigenbelang. Om niet te vereenzamen in de stad en in de hoop dat hun vrienden hetzelfde zouden doen als ze zelf hulp of aandacht nodig hebben. Vandaar ook dat ik van hen lagere middenklassers in plaats van arbeiders heb gemaakt. Het zijn mensen die halverwege de sociale ladder staan en waarvan het nog helemaal niet zeker is of ze daar op hun oude dag wel zullen blijven. De film gaat dus niet alleen over tijd, familie en de cyclus van het leven. Er zit ook een sociale en politieke dimensie in – maar dan minder uitgesproken of thematisch gelinkt dan in Vera Drake. Die film ging heel concreet over abortus in de jaren 50. Another Year gaat over het leven an sich. Dat is een stuk ambitieuzer. (Lacht)

Je staat bekend om je rigoureuze research en het feit dat je de opnames met de acteurs maandenlang voorbereidt. Was dat ook nu weer het geval?

Leigh: Absoluut. Vandaar dat ik vaak met dezelfde mensen werk, zoals Jim Broadbent en Lesley Manville. Het zijn niet alleen goede en veelzijdige acteurs, ze hebben ook het geduld om eerst een half jaar lang hun personage samen met mij uit te werken. Mensen denken vaak: dat moet voor een regisseur het leukste zijn. Het plezier zit echter meer in het schrijven en filmen zelf. Repeteren is hard werken. Alleen is het wel werk waaruit maanden later kunst kan voortvloeien. Tenminste: als je het nadien niet verknoeit in de montagekamer, waar de film uiteindelijk écht wordt gemaakt.

De hoofdpersonages zijn twee zestigers, wat zeldzaam is tegenwoordig. Zijn ze afspiegelingen van jezelf?

Leigh: Niet echt. Het zijn meer mensen met wie ik denkbeeldige gesprekken heb. Het klopt wel dat ze deels mijn angsten en vragen over ouder worden reflecteren. Ik ben 67, heb negentien langspelers gemaakt en besef dat ik er geen tien meer ga maken. Dat is heel erg jammer of een grote opluchting – afhankelijk van je persoonlijke smaak. (Lacht)

(d.M.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content