DIEP IN DE ELLENDE. Het goedkope maar erg sterke ‘open water’ is een filmervaring die geslaagd inspeelt op de oeremotie Angst.

CHRIS KENTIS & LAURA LAU

MET BLANCHARD RYAN, DANIEL TRAVIS, SAUL STEIN, ESTELLE LAU, MICHAEL E. WILLIAMSON

Open Water ***

Wist u dat braaksel haaien aantrekt en dat de kans dat u zeeziek en dus misselijk wordt in open water erg groot is? Om nog maar te zwijgen van de constipatie, de huidkloven, de daarbij horende zweren en de uiteindelijke onderkoeling die u langzaamaan voorbereiden op de dood. Ach, haaien hebben geen speciale voorkeur voor mensen, zegt u. Als ze toevallig al eens een surfer te grazen nemen, dan is het omdat ze die in het tumult van de golven wel eens verwarren met een zeehond. Een arm of been spuwen ze meestal zelfs uit. Smaakt niet, zo’n mensenhomp. Voor wie die biologische feiten gelooft, zal de slimme, vaak pesterige en soms werkelijk angstaanjagend ‘echte’ debuutfilm van het duikerspaar Kentis (regie) en Lau (productie) weinig soelaas bieden. Angst is een basisemotie, en daarover heb je helaas weinig of geen controle. Je hebt het als ene mens die een evolutie van vreselijke situaties deelt even hard als je medemens, naargelang van de oerstempel die ooit op je genen is gezet. Dat weten Kentis en Lau heel goed, en dus dachten ze ons even flink te treiteren door in te spelen op de watertrappelende bangerik in ons allen: wat loert er onder het wateroppervlak? Deze primaire frightener – gedraaid op digital video en daarna getransfereerd naar 35mm, met een schijntje van een budget (130.000 dollar) en een box-office-return van meer dan 30 miljoen – is beslist de verrassing van de Amerikaanse filmzomer geworden.

Aangekondigd als het beste dat op het Sundance Festival aanspoelde sinds The Blair Witch Project, maakt Open Water de hype gelukkig nu wél waar. Susan en Daniel zijn een koppel van workaholics die hun relatie zien verslechten en besluiten op vakantie te gaan. Een duikerstripje loopt echter naar af, want de bemanning en andere vakantiegangers op hun duikersboot laten hen pardoes achter in het water. Een verraderlijke stroom doet hen steeds verder afdrijven, tot het dappere tweetal omringd is door dreigende schimmen – en die zijn niet allemaal van haaienlijven.

Kentis en Lau, zelf verstokte scubaduikers, lieten zich inspireren door de verdwijning in 1998 van Tom en Eileen Lonergan. Zij werden door hun begeleidingsboot achtergelaten nabij de Great Barrier Reef in Australië. De filmmakers maakten hun eigen opnamen, met een ploeg die nooit groter was dan drie personen, aan de Bahamas. Het is een stuk reality cinema van formaat (en geen voorgebakken format) geworden, met de oceaan als levende god van licht en duisternis, een school kwallen die ongevraagd maar stipt op tijd auditie kwam doen, en een stel echte, maar verre van mensenetende haaien als figuranten. Ergens op een versleten set van Universal ligt Spielbergs krakkemikkige Jaws-machine schaapachtig te grijnzen. Jo Smets

Jo Smets

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content