KIJK ZE VRIJ. Gewapend met 70 films klimt Open Doek al voor de 14E keer op de barricades voor de wereldcinema. Ook niet-wereldverbeteraars welkom.

OPEN DOEK

VAN 21 TOT 30 APRIL, TURNHOUT

INFO & TICKETS: WWW.OPENDOEK.BE

Je hoeft geen gediplomeerd wereldverbeteraar te zijn om naar het Turnhoutse wereldfilmfestival Open Doek af te zakken. Sociale topics mogen dan hoog op de agenda van de organisatoren staan, ook gewone filmliefhebbers komen tussen 21 en 30 april in Utopolis en De Warande aan hun trekken, tenminste: zolang ze open staan voor films die op een hygiënische afstand van Hollywood zijn ingeblikt. Aan kwaliteit en diversiteit heerst ook dit jaar geen gebrek. De 14e editie omvat meer dan 70 films, verspreid over alle denkbare genres en werelddelen: van sacraal-symbolische grootstaddrama’s uit Mexico ( Battala En El Cielo, Sangre) over swingende muziekfilms met zuiderse flair (Fatih Akins Crossing the Bridge, Habana Blues) tot politieke thrillers over Frankrijks koloniale verleden ( J’ai vu tuer Ben Barka, La Trahison). Een aanbod waarmee verscheurende keuzes gegarandeerd zijn, maar gelukkig zijn wij er om u enige warme aanbevelingen te doen.

De openingsfilm U-Carmen e-Khayelitsha bijvoorbeeld, een even kleurrijke als sociaal bewogen musical van Zuid-Afrikaanse makelij waarin de beroemde Bizet-opera naar de townships wordt verplaatst. De film, die vorig jaar nog de Gouden Beer won op het filmfestival van Berlijn, beleeft in Turnhout meteen zijn Belgische première. Hij vormt ook het startschot van een heuse special rond de verrassend rijke filmproductie uit Zuid-Afrika. Op hetzelfde menu: het recent nog met de Oscar voor beste buitenlandse film bekroonde Tsotsi, een sociodrama over een jonge gangleider uit Johannesburg die al werd vergeleken met Cidade de Deus.

Ook de slotfilm staat met stip in onze agenda genoteerd. Het gaat om de nieuwste van Michael Winterbottom ( Welcome to Sarajevo, In this World, Code 46 etc.) die zijn sociaal (en hand-)bewogen camera dit keer richt op Guantanamo Bay en de onkiese gewoonte van de regering-Bush om terreurverdachten daar zonder vorm van proces achter de tralies te slingeren en aan martelpraktijken te onderwerpen. In de pseudo-documentaire The Road to Guantanamo – een lepe mix van journaalbeelden, interviews met de betrokkenen en gereconstrueerde scènes – brengt Winterbottom het ontluisterende relaas van de Tipton Three, drie Britse moslims die in 2001 naar Afghanistan trokken om er een huwelijk bij te wonen en door de USmarines als potentiële terroristen richting Guantanamo werden verscheept.

Verder kijken we ook uit naar Los Muertos, een hypnotiserend staaltje zen-filmerij van de Argentijn Lisandro Alonso over een zwijgzame killer die terugkeert naar zijn geboortedorp in de jungle; naar het Koreaanse Sympathy for Lady Vengeance, de nieuwste, hypergestileerde wraakthriller van de hand van Old Boy-regisseur Park Chan-wook en naar Quando sei Nato, een Italiaans sociodrama over de vluchtelingenproblematiek, geregisseerd door Marco Tullio Giordana, maker van de populaire familiekroniek La Meglio gioventù.

Daarnaast pakt Open Doek ook dit jaar uit met lezingen, tentoonstellingen en events die inzoomen op een geglobaliseerde wereld van conflict, uitbuiting en migratie. Zo is er een thematische reeks rond de Rwandese genocide in samenwerking met Amnesty International én een reeks films uit de moslimwereld (een project in samenwerking met de multidisciplinaire organisatie Moussem) die poogt de kloof tussen oude en nieuwe Belgen toch een béétje te dichten.

On your bike richting Turnhout dus, en vlug een beetje of we sturen een trosje met Arafat-sjaals, ongewassen dreadlocks, djembés en schurftige straathonden gewapende antiglobalisten op u af.

Dave Mestdach