De Canadees Carsten Stroud mixt in Niceville: De vernietiging twee spannende genres tot een grimmige cocktail van bovennatuurlijke gruwel en straatgeweld. Of hoe een stadje vervloekt kan zijn.

Niceville, de naam alleen al. Geen haar op je hoofd dat eraan denkt om naar een stad te verhuizen die zo heet. Dan kun je evengoed in Plopsaland gaan wonen. Maar de groene gazons, de wit geverfde hekjes, het lieflijke stadhuis en de o zo knusse theezaak zijn bedrieglijk. Niceville is zowat het tegengestelde van wat de toeristische brochure doet vermoeden. Een hellegat is het – letterlijk. Dat merkt de lokale politie wanneer die op een zaterdagavond de handen vol heeft met een wanstaltige uitbarsting van bruut geweld. Eerst mogen ze opdraven in een burgerwoonst waar iemand de ingewanden van het gezin heeft gebruikt om opnieuw te behangen en amper een uur later lijkt de dader al gevat. Enig probleem: de man zit in een riool gekneld, tussen twee aardlagen die langzaam naar elkaar toeschuiven. Om hem heen: een aanhoudende zoemtoon, als de drilboor van een tandarts. De verdachte waarschuwt de paramedici en de agenten: niet naar de toon luisteren. Zet desnoods een koptelefoon op, of laat Chopin door je iPod knallen, maar luister in godsnaam niet naar die zeurderige ruis. Voor je het beseft, herken je er woorden in, woorden die al snel bevelen worden, bevelen die leiden tot gruwelijke daden.

Te laat. Ook de agenten raken besmet en als een virus grijpt het geweld om zich heen. Een loyale buurtflik knalt zonder reden een nietsnut omver en dumpt het lijk in een rivier. Een geadopteerde jongen duwt zijn vriendje in het water. Een paar college boys besluiten de buurman een lesje te leren. Het zijn hondsdagen in Niceville en de politie kan het nauwelijks meester. Eén smeris kijkt toe vanuit een louche motelkamer. Hij begrijpt er niets van, ook al omdat hij zich nauwelijks kan herinneren wie hij was. Hoorde hij trouwens niet dood te zijn? Zijn die littekens op zijn borst geen dodelijke kogelgaten?

Neen, in Niceville is het niet leuk toeven en Stroud legt het er vingerdik op. Elke pagina ruikt naar kruitdamp en het hele boek lijkt wel in bloed gedrukt. Toch blijf je verder lezen in deze rare combinatie tussen horror en hard-boiled detective. Deze cross-over tussen genres werkt: in het ene hoofdstuk denk je aan Stephen King, in het andere waan je je in een vlotte James Ellroy. De vernietiging is trouwens het derde deel van de Niceville-cyclus. Dat stoort nauwelijks: Stroud biedt de lezer voldoende achtergrond om dit boek zelfstandig te lezen, maar wie de twee vorige boeken – De terugkeer en De vermissing – achter de kiezen heeft, snapt natuurlijk waar die magische spiegel vandaan komt en waarom die indiaan almaar doordramt over die gigantische raaf die mensen vreet. Spannende plek, Niceville. Benieuwd of er een pretpark van komt.

NICEVILLE: DE VERNIETIGING ***

Carsten Stroud, Boekerij (originele titel: Niceville: The Reckoning), 400 blz., ? 22,50.

RODERIK SIX

CENTRALE ZIN: Het voornemen om je kop eraf te snijden neemt meestal zo ongeveer halverwege af.