Zijn naam gaat al bijna vier jaar over de lippen, en hij is nog maar net negentien geworden: King Krule, de rosse bard uit Londen met een stem die zijn jaren ver vooruit is. ‘Mijn brein is nog in volle ontwikkeling, en mijn songs weerspiegelen dat.’
‘Mag ik je een angry young man noemen?’
‘Yeah.’
‘Dus je bent kwaad op bepaalde dingen?’
‘Yeah.’
‘Op wat?’
‘A lot of things.’
Ja, het duurde eventjes voor hij uit zijn schulp kroop, Archy Marshall, alias King Krule. Zijn slungelige frame en het dons op zijn bleke wangen staan in schril contrast met zijn stemgeluid. Een gezapige bariton bij wie de woorden zich met grote moeite diep uit de keel richting mond hijsen, waar ze vervolgens in zo goed als onverstaanbaar Cockney uit strompelen. Zo zingt Marshall ook op 6 Feet beneath the Moon, het met lapjes folk, flarden jazz en gerafelde beats aaneengeregen langspeeldebuut dat hij deze week komt presenteren in de Botanique.
ARCHY MARSHALL: Het establishment, man, daar ben ik kwaad op. De gevestigde orde die mij in haar macht heeft, die alles controleert.
Heb je dat gevoel echt, dat je gecontroleerd wordt?
MARSHALL: Jazeker. Er is altijd en overal iets of iemand die je van bovenaf iets oplegt. Het maakt niet uit hoe hoog je opklimt, er staat altijd wat boven je.
Iets, dat kan ook een platenfirma zijn?
MARSHALL: Dat is een andere zaak. Die mensen investeren in mij, en daar ben ik dankbaar voor. Dankzij hen kan ik muziek maken, heb ik een stem. Zo kan ik mensen aanspreken, inspireren, hen aanzetten tot interpreteren en nadenken. Over op wie ze kwaad moeten zijn, bijvoorbeeld. (grijnst)
Heeft je wantrouwen tegenover het establishment te maken met je afkomst? Het Zuid-Londense Peckham heeft geen al te beste reputatie?
MARSHALL: Peckham is best een aangename buurt om in op te groeien, hoor. Veel groen, altijd in beweging. Een arme buurt met af en toe spanningen, ja, maar zoiets helpt om karakter te kweken. En vanuit songschrijversperspectief kan ik niet anders dan de romantiek en passie ervan inzien.
Peckham was ook een van de hevigste brandhaarden tijdens de Britse stadsrellen in de zomer van 2011. In een interview met Pitchfork twee maanden na de feiten sprak je je steun en begrip uit voor de herrieschoppers. Heeft dat je thuis niet in de problemen gebracht?
MARSHALL: Neen. Maar thuis leest niemand Pitchfork. (grijnst) Kijk, ik steunde vooral de collectieve energie achter de rellen, het feit dat mensen zich verenigen en chaos stichten. Zoiets vind ik interessant. De situatie is er natuurlijk niet op verbeterd. De politie is nu met nog meer machtsvertoon aanwezig, en veel mensen zitten zware gevangenisstraffen uit. De spanning is er nog steeds om te snijden, vooral tussen moslims en niet-moslims. Ik heb zelfs vrienden die meelopen in demonstraties van de English Defence League (een extreemrechtse anti-islamorganisatie, nvdr.). Maar ik sta open voor alle culturen, die melting pot én bijbehorende spanning is net zo mooi aan Londen. Ik observeer en absorbeer elke dag.
Toen de Britse soldaat Lee Rigby op straat vermoord werd door twee extremisten en een van hen kalm een filmende omstaander begon toe te spreken, moest ik aan de openingsregels denken van You Took Your Time, een van de songs die je opnam met Mount Kimbie: ‘Now did you see me, I just killed a man / They all stayed down but he chose to stand.’
MARSHALL: Die tekst heb ik natuurlijk lang ervoor geschreven, maar ik zie wat je bedoelt. Hetzelfde had ik voor met The Noose of Jah City, dat zogezegd de voedingsbodem voor de rellen mooi zou verwoorden. Dat was niet de bedoeling, maar het zijn tekenen dat de pijn die ik voel omtrent het systeem en wat er zoal fout loopt in de wereld gedeeld wordt door andere mensen. Als songschrijver kun je daar enkel blij om zijn.
Op je debuut staan enkele songs die intussen meer dan drie jaar oud zijn, zoals Out Getting Ribs en Ocean Bed.
MARSHALL: Ook Baby Blue en Lizard State stammen uit die periode. Ik wilde die songs op de plaat omdat ze samen met de nieuwe tracks een eerlijk beeld schetsen van wie ik ben, waar ik vandaan kom en waar ik naartoe wil. Mijn brein is nog in volle ontwikkeling, en de songs op mijn album weerspiegelen dat.
Bij Lizard State dacht ik even dat het over de Babylonische Broederschap ging, de samenzweringtheorie dat we onderdrukt worden door reptielachtige aliens.
MARSHALL:(lacht) Het is state als in state of mind, niet in de geografische of politieke zin. De song gaat over mensen die zodanig onderhevig zijn aan emoties dat ze hun huid afwerpen en hun ware gelaat laten zien. Maar hoe heet die Britse kerel met zijn hagedissen uit de ruimte nu ook alweer? David Icke? Ik ben verzot op samenzweringstheorieën genre de Illuminati, en ben er heilig van overtuigd dat onze queen inderdaad een slijmerig reptiel is. (lacht)
Van reptielen gesproken: je stond dit jaar op het Glastonburyfestival, net als de Rolling Stones. Het leeftijdsverschil tussen jou en Charlie Watts was toen 54 jaar. Dat moet een record zijn.
MARSHALL: En ik had al eens op Glastonbury gespeeld, een paar jaar geleden. Toen was ik veertien. Samen met enkele maten had ik toen een wedstrijd gewonnen en mochten we op Left Field aantreden, het podium geprogrammeerd door Billy Bragg.
Je wordt wel eens vergeleken met Bragg.
MARSHALL: Mja, misschien omdat we een soortgelijke achtergrond delen. Maar hij is veel uitgesprokener in zijn politieke standpunten dan ik. Bij mij moet je tussen de regels lezen.
Je draagt een T-shirt van Barack Obama.
MARSHALL: Oh, maar dat is slechts een mooi beeld. It’s an image, just like himself. Ik ben niet bepaald een fan.
Je staat nog aan het begin van je muziekcarrière. Hoe zie je jezelf eindigen?
MARSHALL: Wat ik ooit nog wil doen, is net als Rainer Maria Rilke heel Europa doorkruisen, en daar een existentiële roman over schrijven. Uiteindelijk zal ik me terugtrekken op Mauritius, waar ik omringd door een dozijn echtgenotes mijn dagen zal vullen met saxofoon spelen op het strand.
Er is over nagedacht.
MARSHALL:Yeah.(grijnst)
6 FEET BENEATH THE MOON
Nu uit via XL Recordings. King Krule concerteert op 12/10 in de Botanique.
DOOR JONAS BOEL
King Krule ‘HET ESTABLISHMENT, MAN, DAAR BEN IK KWAAD OP. ER IS ALTIJD EN OVERAL IETS OF IEMAND DIE JE VAN BOVENAF IETS OPLEGT.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
