Rolling Stones ****

Four Flicks (Warner)

U2 ****

U2 Go Home. Live From Slane Castle Ireland (Island)

Sinéad O’Connor ****

The Value Of Ignorance/The Year Of The Horse (Chrysalis)

R.E.M. ****

The Best Of. In View 1988-2003 (Warner)

Therapy? ****

Scopophobia (Eagle Vision)

Can ****

Can DVD (Spoon/Mute)

Rage Against The Machine ***

Live At The Grand Olympic Auditorium (Epic)

Depeche Mode ***

101 (Mute)

Duran Duran ***

Greatest (EMI)

Diversen ***

Visual Niches 2 (E: motion/News)

Foo Fighters ***

Everywhere But Home (RCA)

Gorki **

Het Beste Van Gorki Live (Lipstick Notes/PIAS)

Jennifer Lopez *

The Reel Me (Epic)

Michael Jackson **

Number Ones (Epic)

De absolute topper

Een mens vraagt zich af waarom de Rolling Stones na 40 jaar nog altijd toeren als zot. Four Flicks biedt het antwoord: ze amuseren zich rot. De Licks World Tour 2002/2003 van de Stones speelde zich op drie niveaus af. Er waren optredens in stadions, sporthallen en theaters, van elk werd er eentje geregistreerd voor deze dvd-box. Geen overbodige luxe, want ieder concert wasemt een eigen sfeer uit. Een aangename vaststelling is dat de grote spektakels op dvd zoveel genietbaarder worden, omdat je er met je neus op zit. De setlist varieert en zodoende omzeilen de Stones de klip van de voorspelbaarheid. De intieme show in L’Olympia in Parijs bevat bijvoorbeeld een pak soulcovers, waaronder Everybody Needs Somebody To Love en Love Train. De montage en de introductiefilmpjes van de vier dvd’s zijn inventief en speels, niet verwonderlijk bij een tot in de puntjes verzorgde uitgave als dit.

De extra’s bieden interactief snoepgoed. Zo kan je bij elke song kijken wat er op dat moment backstage gaande is of commentaar van de groepsleden oproepen bij de ontstaansgeschiedenis van dat bewuste nummer. Ook de documentaire Tip Of The Tongue, waarin te zien is hoe de tournee in New York werd voorgesteld met een stunt. Quote van de onverbeterlijke Keith Richards: ‘De laatste keer dat ik de andere drie zag, was bij het einde van de vorige tournee en nu hangen we hier samen in een Zeppelin boven Manhattan.’

MUSTS

Er wás natuurlijk al een prachtige dvd van de Elevation Tour, Live From Boston, maar deze is visueel én muzikaal ruwer en scherper. U2 speelt een thuismatch voor 80.000 uitzinnige Ieren. De groep haalt oude songs als Out Of Control en New Year’s Day van stal tijdens dit emotionele concert, waarop Bono Kite opdraagt aan zijn net voordien overleden vader. Bij de extra’s een docufilm over de The Unforgettable Fire-sessies in Slane Castle en een dvd-rom met onder meer screensavers en weblinks.

Twee oude concerten. In The Value Of Ignorance uit 1988 zie je een felle debutante – Doc Martens boots onder een kort rokje -, continu in close-up, met kunstig-wazige beelden erdoor gemixt. Het tweede is deels in 1990 in Vorst-Nationaal opgenomen. O’Connor, op haar hoogtepunt, is betoverend, energiek en rauw. Tijdens The Last Day Of Our Acquaintance en Troy is het alsof ze de man die haar bedrogen heeft de neus afbijt. Geen extra’s en dat is in dit geval niet eens erg.

Een eigenzinnig overzicht van hun Warner-periode, want zonder grootste hit Shiny Happy People én in omgekeerde volgorde: opener is de jongste single Bad Day, waarvoor de heren in de huid van nieuwslezers kruipen. R.E.M. steekt graag de draak met de geplogenheden van de clipcultuur én met zichzelf. Hun video’s hangen liever een poëtisch, expressionistisch beeld op van Amerika dan dat ze geïnteresseerd zouden zijn in het vertellen van verhalen. De extra’s zijn goed gevuld met liveopnames en interviews.

Vrijdag 6 juni 2003 in ‘hun’ Belfast. ‘Een van de beste nachten van mijn leven’, zegt zanger Andy Cairns erover. Therapy? gooit er de beuk in. Ondanks het nihilisme in de teksten tovert hun popmetal in geen tijd een lach op het gezicht van de fans. Na 13 jaar blijft de groep, die iets van een voetbalteam heeft, strak en spetterend rocken. De extra’s zijn pure verwennerij: elf clips en een ludiek vraagspelletje waaraan de heren onderworpen worden.

Twee dvd’s en één cd lange onderdompeling in de 35-jarige geschiedenis van het experimentele Can, na Kraftwerk dé invloedrijkste Duitse groep. Het is fijn om meer te weten te komen over dit door een mysterieuze waas omgeven collectief. In The Free Concert zien we een psychedelisch optreden uit 1972, met een oude jongleur en turners op het podium. Weird, zei u? De extra’s bieden nog meer: een film in 1997 gedraaid op hun Sacrilege-promotour, een grappige hommage/kortfilm van Brian Eno, foto’s, remixes, bio’s, interviews…

AANRADERS

Hun laatste show, en dus het moment om de meningsverschillen opzij te schuiven en nog één keer alles te geven. Tijdbom Zack De La Rocha, magiër-op-gitaar Tom Morello en de solide ritmesectie nemen een razende start. Het korrelige beeld en de pogoënde fans verhogen de adrenalinetoevoer. Een live ‘best of’ als testament, dat in afwachting van de solo-cd van De La Rocha de honger stilt, nadat de Audioslave-uitstap van de rest ons niet mocht bevredigen.

Concert- en docufilm in één. Gedraaid in 1989 door D.A. Pennebaker. De regisseur filmde niet alleen hoe Depeche Mode zelf, maar ook een groep fans naar een concert in de Rose Bowl in Pasadena, Californië toeleefde. Het resultaat is ergens tussen road movie en docusoap te situeren. Nu, in de dvd-versie, ook mét commentaar van alle betrokkenen. 101 heeft zeker geholpen om de sérieux van Depeche Mode, op dat moment nog geboekstaafd als synthpopgroep, op te krikken.

Geen enkele groep belichaamde de jaren ’80 zo accuraat als Duran Duran, met hun decadente en flashy video’s. De groep was niet vies van wat bloot, zoals je hier kunt zien in de ongecensureerde versie van Girls On Film. Deze perfecte singlegroep maakte gestileerde clips, die knipoogden naar Mad Max en Indiana Jones – dat de band later het James Bond-thema View To A Kill maakte, was geen verrassing. Extra’s: interviews en een dvd-rom met onder meer foto’s, songteksten en screensavers.

Visual Niches werpt zich op als dam tegen de commerciële clips op MTV (die de hier vertegenwoordigde elektronische artiesten in het beste geval in de late uurtjes een forum geeft). Viel de eerste editie nog in de prijzen, op deze tweede wordt de spoeling wat dun. Gelukkig staan tegenover enkele saaie arty farty video’s de onderhoudende, atypische hiphopfilmpjes van Roots Manuva en Anti-Pop Consortium en de hilarische Where’s Your Head At? (Basement Jaxx) en Flashback (Laurent Garnier).

Meer dan drie uur livemateriaal uit de One By One-tournee. Overrompelend en direct in Toronto, akoestisch in Washington D.C. Grappig moment bij dat tweede optreden: ter introductie vertelt Dave Grohl over de eerste keer dat hij gevraagd werd unplugged op te treden, op de door Neil Young georganiseerde Bridge School-benefiet. ‘Ik dacht bij mezelf: hoe kan ik de Foo Fighters-songs in godsnaam op die manier brengen? Ze zijn allemaal zo luid.’

ENKEL VOOR DE FANS

Luc De Vos in zijn hiphopvermomming – blauwe trainingsvest, gouden ketting om de hals -, met de bassist naast zich in een sofa: deze liveshow van Gorki baadt in een knusse sfeer. Helaas belegt De Vos zijn songs iets te dik met ironie, en inviteert hij te veel gasten. Hij is tegenwoordig meer een entertainer dan de ambachtelijke liedjesschrijver waarvoor hij zich graag uitgeeft, maar hij is best grappig, wat ook blijkt uit de extra’s: talkshowbijdragen, een Lola Da Musica-documentaire en oude archiefbeelden.

Alle 16 video’s verzameld, en omkaderd met badinerende, maar weinig verhelderende gesprekken. Ondanks de gastrollen van de rappers Ja Rule, Nas en LL Cool J tref je weinig substantie aan. Met veel geblaat tracht La Lopez ons ervan te overtuigen dat ze met haar clips een boodschap wil overbrengen. Let’s face it, glamourgirl, een uitzondering als Love Don’t Cost A Thing daar gelaten, draait het enkel om je leuke snoetje, vloeiende danspasjes en zeemzoete romantiek. Extra: de ‘best of’-cd.

Het heeft iets troosteloos. Hoe kan een innoverende artiest, die met Billie Jean en Thriller clips tot kortfilms deed promoveren, zo’n meewarige, zielige figuur worden? Na het humoristische Black Or White, met Macauley Culkin, namen de meligheid en herhalingszucht toe. De dvd presenteert 15 clips, zonder extra’s. Een anthologie zonder enige glans. Alsof Sony de handdoek al in de ring heeft geworpen.

Door Peter Van Dyck