Susan Sarandon mag dan wel 63 zijn, ze komt nog steeds erg geëngageerd, gevat en prikkelend uit de hoek. De roodharige Hollywoodveterane over de kettingrokende, whiskyslurpende grootmoeder uit The Lovely Bones, president Obama en… pingpong.

Vond je het niet vervelend om een oma te spelen?

Susan Sarandon: Helemaal niet. Op mijn leeftijd kan zoiets perfect. Bovendien is Lynn me er eentje. The Lovely Bones raakt zeer gevoelige onderwerpen aan: tienermoord, schuldgevoelens en vervreemding zijn geen lachertjes. Het was mijn taak om die zwaarheid te counteren. Lachen op momenten dat het eigenlijk niet mag, kan ontzettend deugd doen.

Soms pakt ze de zaken wel heel apart aan. Nooit last gehad van plaatsvervangende schaamte?

Sarandon: Ik vond haar gedrag net enorm bevrijdend. Ongepast uit de hoek komen is veel leuker dan verantwoord handelen.

Heeft de levensgenieter in jou niet af en toe om een glas échte whisky gevraagd?

Sarandon: Ben je gek? Ze hadden me na een uur kunnen afvoeren. (Lacht) Drank is mijn ding niet. Zelfs het roken viel me zwaar. Tegen de middag had ik meestal al een keertje gebraakt. Als niet-roker overtuigend roken is misschien wel een van de moeilijkste acteeropdrachten.

Ga je even relaxed door het leven als Lynn?

Sarandon: Integendeel: ik panikeer bij het minste. De gedachte dat mijn oudste zoon autorijdt in Los Angeles, maakt me gek. Ik probeer me te focussen op het positieve, maar soms lukt dat niet. Ik herinner me nog levendig dat ik als kleuter op een stoet achtergelaten werd. Zo hard heb ik nooit nog gehuild. Tja, mijn moeder moest op negen kinderen letten.

Geen simpele taak.

Sarandon: Blijkbaar niet. Ik ben ooit van thuis weggelopen zonder dat iemand het merkte. Ik was net elf geworden, had een zwart ensemble uitgekozen en was klaar voor een ongelooflijk dramatische scène. Na een tijdje kreeg ik echter door dat niemand mijn verdwijning had opgemerkt en moest ik wel terugkeren.

Heb je trekjes van je eigen grootmoeder in Lynn verwerkt?

Sarandon: Absoluut niet. Je moet weten dat het verhaal van mijn grootmoeder lange tijd in een waas van mysterie was gehuld. Tijdens mijn kinderjaren werd ze als een verschrikkelijk onmens afgeschilderd dat haar echtgenoot en kroost zonder boe of ba in de steek had gelaten. Enkele jaren terug ontdekte ik echter dat het allemaal niet zo simpel was. Mijn oma kreeg haar eerste kind op haar dertiende! Dat mijn grootvader toen al twintig was, vond iedereen natuurlijk bijzaak. (Lacht) Na een tijdje ontpopte ze zich tot een echte ‘showgirl’ die niet gevangen wilde zitten in een of ander saai huwelijk. Daarom vluchtte ze naar een stadje op een uur van New York, waar ze haar eigen club uitbaatte, elke avond danste en geregeld met Frank Sinatra in bed belandde.

Jullie zijn duidelijk uit hetzelfde hout gesneden.

Sarandon: Dat kan ik niet ontkennen. Ze loog altijd over haar leeftijd. Ze is verschillende keren hertrouwd, maar nooit officieel gescheiden. Kortom: een vrouw naar mijn hart. (Lacht)

Ook jij baat sinds kort je eigen bar uit.

Sarandon: Klopt. Onlangs opende ik in New York een zaak waar je naar hartenlust kan pingpongen.

Excuseer… pingpongen?

Sarandon: Het is altijd een van mijn favoriete sporten geweest en ik kende geen enkele coole plek in de Big Apple waar je ze kon beoefenen. Vandaar mijn idee om een stijlvol ingerichte tafeltennisclub te beginnen.

Zit ik hier met een pingpongcrack aan tafel?

Sarandon: Ik ben compleet waardeloos, maar dat maakt niet uit. Pingpong is een van de weinige sporten waarbij geslacht en leeftijd bijkomstig zijn. Ik ken enkele piepjonge meisjes die jou blindelings zouden verslaan . (Lacht)

Zou je ‘The Lovely Bones’ – met toch enkele onheilspellende scènes – aan hen laten zien?

Sarandon: Kinderen kunnen tegen een stootje. Daarnet vertelde een Japanse journalist me nog dat hij deze prent compleet ongeschikt vindt voor jeugdige kijkers. ‘En de films van Hayao Miyazaki dan?’, antwoordde ik. Princess Mononoke, Spirited Away en Howl’s Moving Castle zijn ondanks het geweld en die enge metamorfoses perfect jeugdentertainment. Ik herinner me dat ik mijn jongste zoon lang tegen The Nightmare Before Christmas ‘beschermde’. Toen hij de film toch bemachtigde – hij was toen vier – herbekeek hij hem dag in dag uit. (Lacht)

Hoe reageer je op de critici die beweren dat de film weinig affiniteit heeft met Alice Sebolds bestseller?

Sarandon: In het boek ligt de nadruk op de rouwprocessen van Susies familieleden, terwijl Peter zich focust op Susies reis naar het hiernamaals. Een goede keuze, me dunkt. Het boek kon me namelijk niet echt boeien. Je zit de hele tijd gevangen in de gedachtestroom van de ultieme buitenstaander, een dood meisje.

Hoe had jouw versie van het verhaal eruitgezien?

Sarandon: Ik identificeerde me tijdens het lezen voornamelijk met Susies moeder. De kans is dus groot dat ik dat personage meer had uitgewerkt. Daarnaast was ik ten zeerste geïntrigeerd door het thrilleraspect. Ik wou weten of ze de moordenaar zouden vatten.

Kun je al wat meer vertellen over je volgende project, de ‘Wall Street’-sequel ‘Money Never Sleeps’?

Sarandon: Eigenlijk niet. Oliver Stone vroeg me om mee te spelen, ik stemde in en leerde mijn dialogen. That’s it. De zakenwereld interesseert me niet, laat staan een script over dat onderwerp.

En dat uit de mond van een van de meest geëngageerde actrices uit Hollywood.

Sarandon: Luister: er is een groot verschil tussen Wall Street: The Movie en het echte Wall Street, en nog een groter verschil tussen Wall Street en de échte wereld.

Je bent een uitgesproken Obama-aanhangster. Hoe kijk je terug op zijn eerste jaar als president?

Sarandon: Ik blijf blij dat we hem tot president hebben verkozen. Daarmee hebben we de rest van de wereld duidelijk gemaakt dat we niet helemaal kierewiet zijn. Bovendien is Obama de eerste president in tijden die geen marionet van allerlei liga’s en lobby’s lijkt. Hij staat effectief in dienst van het volk. Als ik op iemand iets aan te merken heb, zijn het de Democraten in de Senaat en het Congres. Zij gedragen zich als kippen zonder kop.

Het droombeeld van Obama als mythische superheld ligt toch aan diggelen, niet?

Sarandon: We weten ondertussen allemaal dat hij geen tweede Mozes is. Je mag echter nooit vergeten dat Bush een waar rampgebied heeft achtergelaten. Uit het niets duikt een staatsschuld op waarvoor niemand zich moet verantwoorden. Een ding weet ik zeker: we zijn beter af dan met McCain en Palin.

Door Steven Tuffin