FILM: *** EXTRA’S: 0 (BRIDGE PICTURES)

Vooraleer u zich naar Munich rept, de nieuwe schitterende film van Steven Spielberg over de Israëlische represailles na de gijzeling van hun atleten tijdens de twintigste Olympische Spelen, is het misschien nuttig uw geheugen even op te frissen met de briljante documentaire over deze tragische gebeurtenissen. In september 1972 drong een eenheid van de Palestijnse terreurgroep Zwarte September het olympische dorp binnen en gijzelde de Israëlische atleten, met als eis de vrijlating van 236 politieke gevangenen in Israël en andere landen. De volgende avond waren elf Israëli’s en vijf van de acht terroristen dood.

In een krachtige en meeslepende montage van journaalbeelden, amateuropnamen, foto’s, televisie-interviews en nieuwe getuigenissen met overlevenden (onder wie Jamal Al Gashey, de enige Palestijnse terrorist die nog in leven is; de twee anderen werden door de Mossad gedood) reconstrueert Kevin MacDonald wat er tijdens die dramatische 21 uren fout liep. Je volgt zijn relaas op het puntje van je zetel, alsof je naar een nagelbijtende thriller zit te kijken, al klinkt dit misschien te frivool voor de verbijsterende feiten waarmee de Oscarwinnende cineast ons confronteert. Want helaas is de moordpartij niet het enige schokkende aan het verhaal. Met klimmende verbazing zit je te kijken hoe de Duitsers er een potje van maakten. Vergeet de spreekwoordelijke Duitse efficiëntie en Gründlichheit: hun reactie op deze brutale verstoring van de ‘Olympics of Peace and Joy’ is een en al geklungel en gestuntel. De Duitsers hadden geen getraind antiterreurcommando, er was geen beveiliging van het olympisch dorp, de bewakers droegen geen wapens. Toen Duitse agenten van op de daken de appartementen van het Israëlisch team probeerden te omsingelen, werden hun reddingspogingen door een Oost-Duitse tv-crew gefilmd en live op televisie uitgezonden – de terroristen keken mee! Toen de terroristen hun gijzelaars per bus naar een kleine luchthaven brachten, waar een 747-jet klaarstond om naar een Arabisch land te vliegen, draaide de erbarmelijke communicatie uit op een regelrechte nachtmerrie.

De meest verontrustende onthulling betreft een latere kaping van een Lufthansa-vliegtuig door Palestijnen, die de vrijlating eisten van de drie gevangengenomen Zwarte Septemberleden. De snelheid waarmee Bonn op hun eisen inging en het feit dat het vliegtuig slechts twaalf passagiers telde (waaronder geen vrouwen of kinderen) was nogal verdacht. En jawel, in One Day in September bevestigt Jamal Al Gashey dat het allemaal doorgestoken kaart was, dat de Duitse overheid een geheime deal had gesloten opdat de Palestijnen geen acties meer zouden ondernemen op hun grondgebied. Ook niet zo fraai is de reactie van het Olympisch Comité, kort samengevat: ’the show must go on’. In de woorden van Zvi Samir, voormalige chef van de Israëlische geheime dienst ‘was de redding ondergeschikt aan het verlangen om de Spelen voort te zetten’.

P.D.