Nomadland

Eerder kon je Chloé Zhao’s Oscarwinnaar al bekijken op Disney+, maar dan in een samenvatting ter grootte van uw tv- of computerscherm. Nu komt hij eindelijk thuis in de bioscoop, waar cinema hoort en van waaruit ook deze naar melancholie, olie en rubber geurende roadmovie geboren is. Frances McDormand meet zich het alter ego van Fern aan, een zestigjarige vrouw die met haar camper door de Midwest trekt op zoek naar interimwerk en een parking waar ze veilig kan overnachten. Doet de ex-lerares het uit economische noodzaak omdat haar man is overleden en ze haar huis verloor tijdens de Grote Recessie, of omdat ze diep in haar binnenste in de mythe van het vrije, ongerepte Amerika gelooft? Zhao laat het in het midden, en koppelt on-the-roadromantiek aan documentair realisme, met amateuracteurs die zichzelf spelen en fraaie, Terrence Malick-achtige natuurlyriek (met dank aan cameraman en partner Joshua James Richards). Het is een combinatie die van haar vorige outsiderkronieken Songs My Brothers Taught Me en The Rider ook al must-sees maakten. ‘Home: is it just a word, or is it something you carry with you?’ vraagt een van de nomaden zich af, in navolging van haar held Morrissey. Zhao en McDormand fluisteren u langs fabriekshallen, wegrestaurants en highways met poëzie en liefde suggesties toe.