Ze komt met een boodschap, Leela James. Drie appels hoog, maar gezegend met een imposante stem ontdoet ze op ‘A Change Is Gonna Come’ soul van al zijn nu- of neo-voorzetsels. ‘Soul is er altijd geweest. Er is niets nieuws aan.’

‘A CHANGE IS GONNA COME’ : NU UIT BIJ WARNER – CONCERT OP 4/10 IN HET DEPOT (LEUVEN)

Het begon allemaal braafjes in de klas. Nu ja, braaf is een groot woord: in plaats van op te letten in de Engelse les zat de jonge Leela James achteraan songteksten te schrijven. ‘Soms was ik zo wild van wat ik net op papier had gezet, dat ik spontaan in zingen uitbarstte’, lacht ze. ‘Of mijn leraar daarmee opgezet was? Hij zei dat hij wel wist waar ik naartoe kon als ik zo gek was op zingen. Ik vreesde dat hij het kantoor van de directeur bedoelde, maar het bleek de studio te zijn die hij na zijn uren openhield.’ ( lacht)

James werd er ingezet als achtergrondzangeres, en raakte gaandeweg betrokken in een meisjesgroep. ‘We waren zowat de vrouwelijke tegenhanger van Boyz2Men. Even verkeerden we in de waan dat we groter konden worden dan we waren. Maar uiteindelijk kwam daar niets van: meisjesgroepen zijn moeilijk bijeen te houden. Om het eufemistisch uit te drukken: we zaten niet op dezelfde golflengte. Dus ben ik solo gegaan. Op die manier kon ik makkelijker de controle houden en moest ik me niet afvragen of anderen wel hun deel van het werk deden.’

De albumtitel haal je bij een oude hit van Sam Cooke, en is meteen ook een intentieverklaring. Je hebt het niet zo begrepen op wat de radiostations tegenwoordig draaien?

Leela James:A change, ja, want het is tijd voor verandering. Ik wil een alternatief bieden voor die paar artiesten die met alle airplay gaan lopen en waarvan men dénkt dat ze r&b of soul maken. Terwijl r&b zoveel méér te bieden heeft dan dat. Steengoede artiesten die het publiek niét te horen krijgt: je kunt er een stadion mee vullen.

Zoals je zelf zegt: ‘Can we just put the thongs away and fall back in love with music?’

James: Ach, het rijmde gewoon goed. (giechelt)

Gek genoeg word je nu verkocht als de zwarte Joss Stone. Houdt die vergelijking steek?

James:(valt uit de lucht) De zwarte Joss Stone? I don’t think so! Joss Stone mag doen wat ze wil, maar no way dat je mij de zwarte Joss Stone gaat noemen! Ik ben zwart geboren, en zo zal ik blijven. Ik maak zwarte muziek. Dan liever de vergelijkingen met Aretha Franklin of Tina Turner, dat zijn complimenten die ik alleen maar nederig kan aanvaarden. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik het niet verdien in dezelfde zin als die legendes te worden vermeld.

Wat heb je eigenlijk tegen neo-soul?

James: De term slaat nergens op. Soul is wat het is; er is niets nieuws aan. Het is nooit weggeweest. Akkoord, het is een tijdlang volledig uit de ether gebannen, maar het is er wel altijd geweest, net zoals rock-‘n-roll. En je spreekt toch ook niet over neo-rock?

Een van de meest opvallende nummers op het album is de cover van No Doubt’s ‘Don’t Speak’. Wat heeft een nummer nodig vooraleer je er je eigen versie van maakt?

James: Simpel: ik moet ‘m zelf leuk vinden. Het gebeurt wel vaker dat ik een song hoor – of het nu een rock- of een countrynummer is – waarvan ik weet dat ik het kan draaien en keren tot het iets van mij wordt, maar in het geval van Don’t Speak was het meteen raak. Ik ben gwoon wild van de tekst, de melodie én de feel ervan.

Vergeef de amateurpsycholoog in mezelf, maar: als kind was je geen onbegenadigde atlete, tot een knieblessure daar een eind aan maakte. Sta je niet een beetje met de attitude van een sprintster in de muziekwereld?

James: ( lacht) Vreemde vergelijking, maar er is wel iets van aan. Als je loopt, ben je erg op jezelf aangewezen. Zo is het ook als soloartiest: er is geen team of groep rond je. Je moet het allemaal zelf doen. Net als toen moet ik er mezelf vaak aan herinneren me alleen bezig te houden met mijn eigen track, en me niets aan te trekken van wie links en rechts naast me loopt. Wat denk je daarvan, mister Freud?

Door Matthieu Van Steenkiste