Met het ingekorte vierde seizoen komt er een einde aan Treme, de dramaserie over hoe New Orleans met vallen en opstaan de doortocht van de orkaan Katrina verteerde. Een afscheid in mineur voor een tv-reeks die nooit de waardering heeft gekregen die ze verdiende.
‘Ik denk niet dat ik bewezen heb dat televisie en ik echt goed bij elkaar passen’, zo vertelde David Simon eind december in een interview dat hij gaf nadat de laatste aflevering van zijn serie Treme was uitgezonden in de VS. Het is een beetje een vreemde uitspraak voor de man die met The Wire een van de beste en meest bejubelde tv-series aller tijden op zijn naam heeft staan en mee verantwoordelijk wordt geacht voor het gouden tv-tijdperk van de afgelopen jaren. Toch was de twijfel over zijn professionele leven niet onterecht, want het grote succes heeft Simon nog niet bereikt in televisieland.
The Wire mag dan wel alom geroemd worden, een prijsbeest is de serie nooit geweest. Een Emmy heeft Simon bijvoorbeeld niet op zijn schoorsteenmantel staan – verder dan twee schamele nominaties is hij nooit geraakt. En hoewel iedereen die fan was van de serie er al zijn vrienden en kennissen – en in één enkel geval ook lezers – mee om de oren sloeg, is het misdaadepos niet echt veel bekeken. De kijkcijfers voor het laatste seizoen waren in de VS bijvoorbeeld nauwelijks hoger dan die voor de eerste jaargang – iets meer dan een miljoen, wat zelfs naar HBO-normen laag is. Vergelijk dat met Breaking Bad, dat wel Emmy’s bij de vleet binnenrijft en bovendien heeft kunnen profiteren van alle buzz: de laatste aflevering van die reeks werd in de VS live gevolgd door meer dan tien miljoen mensen, of ruim vijf keer zoveel als het gemiddelde aantal kijkers in seizoen één.
Maar de weerklank van The Wire, die heeft opvolger Treme zelfs nooit gehad. Simons dramaserie over New Orleans na de doortocht van de orkaan Katrina in augustus 2005 wordt zelden of nooit genoemd als je vraagt naar de beste series van de afgelopen jaren, heeft zo goed als geen prijzen binnengehaald en wordt ook nauwelijks bekeken – qua kijkcijfers komt Treme nog niet eens aan de helft van The Wire. Het geduld dat HBO met de misdaadserie had – na het derde seizoen was het kantje boord voor The Wire, maar de betaalzender liet Simon toch voortdoen – viel Treme dan ook niet te beurt. Het vierde en laatste seizoen moest zelfs gehalveerd worden, tot slechts vijf afleveringen.
Dat schaduwbestaan is niet verwonderlijk, want Treme is een koppig en gesloten beestje dat zijn geheimen slechts mondjesmaat vrijgeeft. Als het bij The Wire duurde tot het einde van het eerste seizoen vooraleer de puzzelstukjes op hun plaats vielen en je doorhad waar Simon met het verhaal naartoe wilde, dan komt de klik in het geval van Treme er pas tijdens seizoen drie, en dan nog. Simon is nooit een aanhanger geweest van show and tell-televisie, waarin de makers de kijkers bij het handje nemen en zeggen wat ze moeten denken van de personages of wat ze moeten voelen bij de gebeurtenissen, met behulp van dramatische dialogen, voor de hand liggende grapjes of ontroerende muziekjes – vandaar dat The Wire geen soundtrack had en je enkel muziek hoorde als er bijvoorbeeld een radio in de achtergrond speelde.
Die hang naar ondramatische echtheid trekt hij nog verder door in Treme, vaak tot in het extreme. Onder de tientallen personages zitten helden noch slechteriken, het zijn gewone mensen met hun problemen en hebbelijkheden, die zo goed en zo kwaad het kan de draad weer proberen op te pikken. Hun levens lopen kriskras door elkaar heen en vormen een groot lappendeken, waarin de banale en de dramatische verhalen evenveel aandacht krijgen – de zoektocht van dj Davis naar een platencontract is er even belangrijk als de strijd van chief Albert tegen kanker. De manier waarop New Orleans na Katrina mondjesmaat heropgebouwd wordt, komt ook aan bod – en dan zeker de omvangrijke corruptie en hebzucht die daarmee gepaard ging – maar blijft tegelijk op de achtergrond. Het is maar een van de vele dingen die het leven van de personages bepalen, en zelden het belangrijkste.
Door die volgehouden keuze om het melodrama te schuwen -scènes stoppen bijvoorbeeld ook vaak vlak vóór een personage een belangrijke beslissing neemt – is Treme een van de meest subtiele reeksen van de afgelopen jaren, maar dus ook een van de meest ontoegankelijke. Wie er zich door laat meeslepen, wordt daar echter wel ruimschoots voor beloond, want de soberheid die over de serie hangt, zorgt ervoor dat de emoties net authentieker overkomen en dus harder aankomen. De scène op het einde van het eerste seizoen waarin advocate Toni Bernette ontdekt dat haar man Cleighton zelfmoord heeft gepleegd is verpletterend in haar eenvoud, net als het moment in het laatste seizoen wanneer de door zijn ziekte uitgeputte Albert in slaap valt terwijl hij aan zijn kostuums voor Mardi Gras zit te werken. Het is voor de laatste keer dat hij eraan mág werken, zoveel is duidelijk, maar dat wordt nooit met zoveel woorden gezegd omdat men ervan uitgaat dat je die link als kijker zelf wel legt.
Je kunt dingen pas echt naar waarde schatten en appreciëren als ze je worden afgenomen. Het is een belangrijk thema in Treme, waar mensen hun huis, hun geliefden en hun stad verloren na de doortocht van Katrina, maar het geldt eveneens voor de serie zelf. Het valt alleen te hopen dat dat ook niet van toepassing wordt op de tv-carrière van David Simon.
TREME – SEIZOEN 4
Uit op dvd op 19/2 (Warner Home Video).
DOOR STEFAAN WERBROUCK
JE KUNT DINGEN PAS ECHT NAAR WAARDE SCHATTEN ALS ZE JE WORDEN AFGENOMEN. HET IS EEN BELANGRIJK THEMA IN TREME, MAAR HET GELDT EVENEENS VOOR DE SERIE ZELF.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
