New Order

Sommige films laten je met een glimlach of een warm gevoel achter, die van Michel Franco in gruzelementen. Dat geldt ook voor het in Venetië bekroonde Nuevo Orden of New Order. De Mexicaanse provocateur die al jaren vlot meedraait in het festivalcircuit heeft zichzelf overtroffen in bikkelhard cynisme en confronteert de kijker zonder enig mededogen met een gitzwarte dystopie waar angstaanjagend weinig verbeelding aan te pas komt. Een huwelijksfeest voor rijken ontaardt in een bloedbad tijdens een opstand van Mexicanen die in armoede leven. De bruid was net even weg om aan liefdadigheid te doen en belandt in een zo mogelijk nog wrangere nachtmerrie: de verdacht snelle contrarevolutie die een corrupt leger aan nog meer autoritaire macht helpt. Tekst of uitleg krijgt je niet. Hoop op verlossing is er niet. Je sympathie wordt niet gevraagd. Er zijn enkel de bijna ijzingwekkend spartaanse, zakelijke beelden van een orgie van wreedheid en onrecht vol groepsverkrachtingen, standrechtelijke executies, martelingen, blinde wraakzucht en menselijke toortsen. Bewust brutale en mogelijk misselijkmakende cinema die murw slaat en de onhoudbare ongelijkheid in vraag stelt.