HARDROCK HUMOR. The Melvins, seattles rockband van de geperverteerde nonsens, vieren hun twintigjarig bestaan met een fraai kunstboek.

THE MELVINS : IPECAC, 218 BLZ., a 32

Neither Here nor There (Boek + cd)

De grootvaders van de grunge bestaan twintig jaar. Nog steeds twijfelen critici echter of het met The Melvins nu ernst is of niet. Als geschenk aan de fans brengen ze dit fraaie kunstboek uit met artwork, achtergrondteksten, en een cd met nummers uit elk van hun 18 albums. Een keur van de belangrijkste visuele kunstenaars uit de punk- en grunge- scène (Tim Biskup, Frank Kozik, Guy Burwell, Dave Cooper) passeert de revue. Het enige waar nog onenigheid over bestaat, is of het hier gaat om een koffietafel- dan wel een toiletboek.

De Melvins hanteren een ontwapenend lichtzinnig gevoel voor humor – al te vaak afwezig bij groepen uit het hardere genre – dat tegelijk iets dreigends bezit. Zowel het artwork van hun albums als de naam van de groep straalt een kinderlijke onschuld uit, maar dan van de geperverteerde soort. Met laconiek gemak keren ze alle clichés van de rockmuziek telkens weer om tot geen kat meer weet wat de bovenkant is. Hun unieke mix van nonsensicale teksten en snoeiharde metal overstatements vormt zo dé soundtrack bij het urinoir van Marcel Duchamp.

De kern van de Melvins bestaat uit drummer Dale Crover en zanger-gitarist King Buzzo (die Kurt Cobain gitaar leerde spelen). Als reactie op de hyperactieve punk die destijds de westkust domineerde, vertraagden ze het tempo van hun grunge-metal tot dat van een begrafenisstoet. Tegelijkertijd maakten ze de structuur van hun nummers nu eens complex en quasi-mathematisch, dan weer simplistisch. Het leverde ze het etiket van de vervelendste band ter wereld op. Live laten ze hun optredens vaak verzanden in logge monstruositeiten die welgeteld één herhaalde noot plus een drumslag per halve minuut tellen. Kwestie van de Sonic Youth-fans uit de zaal te krijgen voor het werkelijke optreden begint. Atlantic bood ze in de nasleep van het grungesucces een contract aan waarin stond dat ze niet mochten werken voor andere labels. In een daad van subversie brachten ze nooit zoveel platen uit op andere labels als in die periode. En de omkering van die subversie – dat ze daarbij nog een dollarcentje extra verdienden – kon natuurlijk niet ontbreken. De slechtste rockplaat ooit brachten ze uit onder de naam Snivlem en heet Prick. We raden de aankoop ervan ten stelligste af. Olivier Braet

Olivier Braet