Nare visioenen (‘Mulholland Drive’), allesverterend verdriet (’21 Grams’), rancuneuze geesten (‘The Ring’ 1 en 2), monsterlijke gorilla’s (‘King Kong’), schuldcomplexen en verdwaalde kogels (‘Babel’) en nu weer sadistische snotapen: is acteren voor Naomi Watts (39) een vorm van zelfkastijding?

‘Funny Games’ is een reflectie op geweldfilms als ‘Hostel’ of ‘Saw’ maar bevat zelf ook een stevige dosis geweld en sadisme. Vreest u niet hetzelfde, op goedkope chills en thrills mikkende publiek aan te trekken?

Naomi Watts: Ik denk dat Michael Haneke net dat publiek wíl aantrekken. Hij probeert ze gewoon in de val te lokken. Het gaat om een massapubliek waarvan Haneke gelooft dat het schuldig is en dat hij wil confronteren met écht geweld, op een heel brutale, authentieke manier. Op de duur wordt het bijna grotesk. Hij bouwt de spanning op, sleurt de toeschouwer mee maar houdt voortdurend afstand en geeft hem nooit wat hij wil. Het is alsof Haneke je offscreen toespreekt en zegt: ‘Ik wéét dat je nu je kicks wil, maar je krijgt ze niet.’ Veel mensen zullen de bioscoop gefrustreerd verlaten en dat is net de bedoeling.

Is Haneke echt de tiran waarvoor hij vaak versleten wordt?

Watts: Hij is heel veeleisend en ik denk niet dat elke acteur zich zou kunnen vinden in zijn manier van werken. Hij is ook iemand die graag risico’s neemt. Maar ik ken geen enkele goede regisseur die zijn werk niet weet te appreciëren. Toen ik twijfelde of ik deze film wel wou maken, heb ik een paar regisseurs gebeld en die zeiden allemaal: ‘Doen.’

Haneke wou de film alleen maar maken als u de hoofdrol speelde. Zou u de film zonder hem hebben gemaakt?

Watts: In geen geval. Toen men me zei dat hij alleen met mij wilde werken zorgde dat voor een zware druk, maar het was natuurlijk ook flatterend. Ik ben een bewonderaar van zijn werk en bovendien heeft hij al met fantastische actrices gewerkt, zoals Juliette Binoche en Isabelle Huppert. Misschien was het gewoon een lepe truc van hem, maar dan heeft die in elk geval gewerkt.

Had u de originele versie gezien?

Watts: Ja, maar pas nadat Haneke me had gevraagd. Zodra de telefoon neerlag ben ik naar de videotheek gerend. Na het bekijken van de film voelde ik me opgewonden, gedegouteerd en beetgenomen tegelijk. Ik was eerlijk gezegd bang om zo’n film te moeten maken, maar tegelijk trekt dat me wel aan: je angsten in de ogen kijken.

Wat sprak u verder nog aan in het script?

Watts: Het sprak me niet aan. Het schreeuwde me toe (lacht). Het was geen makkelijke beslissing omdat het een beest van een film blijft en ik besef dat veel mensen er zullen op afknappen. Funny Games is niet bedoeld als entertainment maar als vraagstuk. Je wordt anderhalf uur getuige gemaakt van een gruwelijke gebeurtenis en je gaat naar huis met heel wat morele vragen over je verantwoordelijkheid als toeschouwer. Bij de volgende geweldfilm die je bekijkt, zul je dan misschien bewuster omgaan met de momenten waarop je denkt: ‘En nú wil ik uiteenspattende hersens zien!’ Ik besef dat de film provocerend is, maar hij is de discussie zeker waard.

Zelf hebt u ook wel een paar geweldfilms op uw cv.

Watts: Ja. Maar van gore en splatter ben ik nooit een fan geweest. De genrefilms die ik heb gemaakt gingen meer over psychologisch geweld dan over bloed en ingewanden. Trouwens, het is niet omdat ik me nu in de filosofie van Michael Haneke heb verdiept dat ik anderen de les wil spellen en alle geweldfilms plots verfoei. Ik ben géén uithangbord voor een of andere stroming. Er zijn verschillende soorten films met verschillende kwaliteiten en als actrice probeer ik zo veelzijdig mogelijk te zijn. Alleen in echte geweldorgieën ben ik niet geïnteresseerd.

Je rol in ‘Funny Games’ lijkt zowel emotioneel als fysiek uitputtend. Waren die blauwe plekken echt?

Watts: Reken maar. Haneke wil dat alles authentiek oogt. Toen de regieassistent me voor het eerst had vastgebonden en gekneveld, liep Haneke boos naar me toe en riep hij: ‘Dat lijkt nergens op! Hier geloof ik niks van!’ Waarop hij de knopen zelf aanspande en me volledig vastsnoerde zodat ik geen kant meer op kon. Toen ik omver viel, was ik écht aan het stikken.

Vormt zo’n remake een extra uitdading voor je?

Watts: Zeker. Je weet op voorhand dat je vergeleken zult worden met de originele acteurs. En je hebt minder manoeuvreerruimte aangezien elk shot identiek moet zijn en je dus krék dezelfde bewegingen moet maken en dezelfde stappen moet zetten als in het origineel: twee stappen tot aan de ijskast, vervolgens nog twee tot aan de gootsteen en dan een halve draai naar links… Bovendien duren Hanekes takes vaak meerdere minuten, zonder cut of onderbreking. Alles ligt dus vast tot in het kleinste detail en toch moet je overtuigend en authentiek zijn.

Klopt het dat u straks ook meespeelt in de remake van Hitchcocks ‘The Birds’?

Watts: Ja. Een fantastische film met veel thema’s die me aanspreken, maar het scenario staat nog niet op punt. Het wordt wellicht iets voor volgend jaar.

U bent onlangs moeder geworden. U was dus zwanger tijdens de opnames van ‘Funny Games’?

Watts: Ja, maar dat wist ik in het begin niet eens. Ik denk dat een kind verwekken gewoon mijn manier was om de stress en de negatieve energie van me af te gooien (lacht). Grapje. Ik heb altijd al kinderen gewild, maar pas nu was de tijd er rijp voor.

Ik kan me leukere momenten indenken om een gezinsuitbreiding te plannen dan tijdens het draaien van zo’n beangstigende thriller.

Watts: Misschien wel. Maar het was echt ideaal om de rol van me af te zetten. Overdag gekneveld en gefolterd worden; ’s avonds in babycatalogen bladeren en kleuren kiezen voor de kinderkamer (lacht). Bovendien helpt het dat Liev (Schreiber, de acteur uit ‘Scream’ en de remakes van ‘The Manchurian Candidate’ en ‘The Omen’ met wie Watts ondertussen drie jaar samen is; nvdr. ) ook acteur is, en die problemen dus kent en begrijpt. Momenteel is mijn geluk volmaakt.

Door Carl Bradley