NAAR DE TOP

Maandag 28/10, 22.30 – Canvas

Televisie over en door gewone mensen, die zichzelf filmen met smartphones of compacte handcamera’s. Dat lijkt het nieuwste experiment te zijn waar de tv-zenders zich op storten: VIER start begin november met 2013, en op Canvas is er nu al Naar de top over een kleurrijke boksclub uit Brussel. ‘De Brussels Boxing Academy is een atypische boksclub. Ze was me aanbevolen door Bie Vancraeynest van jeugdhuis Chicago in Brussel’, zegt regisseuse Nevine Gerits. ‘Doorgaans bestaat een boksclub vrijwel uitsluitend uit jonge mannen, maar deze is gemengd en zeer divers: je vindt er alle nationaliteiten en lagen van de bevolking, uit meerdere wijken van de hoofdstad. Jongens en meisjes boksen er bovendien samen, wat het nog unieker maakt. Ik kwam in contact met de club, geleid door trainer Tom Flachet, toen ze zich voorbereidden voor een trektocht over de Monte Rosa, een Alpentop tussen Zwitserland en Italië.’

Heb jij zelf iets met boksen?

NEVINE GERITS: Totaal niet, en dat maakte mij net zo nieuwsgierig. Boksen blijkt veel meer te zijn dan op elkaar meppen, er komt ook heel wat fysieke training bij kijken. Mij boeide dat je met boksen een verhaal over Brussel kunt vertellen. Jongeren kunnen de frustraties over hun dagelijkse leven even van zich afschudden. Hun club verbindt hen ook.

Incasseren, de tegenstander je zwakte niet laten zien: biedt boksen de jongeren ook een houvast in het dagelijkse leven?

GERITS: Ze vinden in boksen net de houding terug die ze al in de moeilijke wijken van de grootstad moeten aannemen. Daar mag je je op straat niet kwetsbaar tonen, anders overleef je niet. Vandaar ook dat we de jongeren zichzelf hebben laten filmen met smartphones. Zo stellen ze zichzelf net wel meer open, ze vertellen en laten veel meer zien dan wat ik gedaan zou krijgen met een cameraploeg.

Hoe ben je op dat idee gekomen?

GERITS: Ik ben met dit verhaal over de boksclub naar productiehuis De Chinezen (van Ten oorlog en Iedereen beroemd, nvdr.) getrokken. Daar speelde men al een tijdje met het idee om een programma te maken met smartphones. Zo hebben we elkaar gevonden. Het klopte ook vanwege de doelgroep: bij jongeren zijn die toestellen helemaal ingeburgerd. Ze lopen elkaar ook constant te filmen.

Heb je de jongeren voor het programma geselecteerd op basis van hun flair met de camera?

GERITS: Je zoekt sowieso uiteenlopende mensen met elk een eigen verhaal. En uiteindelijk kom je inderdaad uit bij de jongeren die hun smartphone vaak gebruiken. Anders heb je geen beeldmateriaal. (lacht) Ze moeten een beetje zelf reporter zijn. Voor mij was het wel wennen, de reportage loslaten. Ik moest leren de jongelui hun gang te laten gaan en het resultaat af te wachten, zonder dat ik controle had.

Komen er helemaal geen opgeleide reporters aan te pas?

GERITS: Pakweg 90 procent van het beeldmateriaal hebben de jongeren zelf gefilmd, voor de overige 10 procent zorgde ik zelf om toch voldoende stabiel beeldmateriaal te krijgen. Bij de beklimming van die berg was er om diezelfde reden nog een reporter mee omdat ik uiteraard niet overal tegelijk kan zijn.

Woestijnvis heeft 2013 op een gelijkaardige manier gemaakt. Is het een trend?

GERITS: Goh, een paar jaar geleden lieten we bij Man bijt hond mensen ook al filmen met compacte handcamera’s. En ik ken wel wat voorbeelden uit andere landen, waaronder Israël, waar ook met handycams is gefilmd. Het maakt vooral deel uit van een zoektocht naar authenticiteit, waarbij elke tv-maker op zijn manier te werk gaat. Of het ook een trend wordt, dat is afwachten. Mensen die vrezen dat de beeldkwaliteit van smartphones de nieuwe norm wordt, kan ik wel geruststellen: zo’n vaart zal het niet lopen. Naar de top blijft een experiment. Daarom zit het ook op Canvas, waar je niet de druk hebt om een miljoen kijkers te halen. Al zeg ik niet nee mocht er ooit een rerun op één komen.

(H.V.G.)