ZIT M’N JASJE GOED? Deze zesde worp bestrijkt opnieuw een breed geluidspalet, maar soulvolle countryrock zit My Morning Jacket nog steeds als gegoten.
Circuital
Indierock
V2 / COOP
Akkoord, we hebben hier wellicht al originelere metaforen gelanceerd, maar een groepsnaam als My Morning Jacket noopt nu eenmaal tot vestimentaire beeldspraak, en trouwens: komt ú ze hier maar eens elke week bedenken. Bon: een nieuwe My Morning Jacket beluisteren is dus een beetje als een oude jas aantrekken. Aanvankelijk doet het allemaal wat stroef en onwennig aan, maar voor je het weet, voel je die behaaglijke gloed van weleer langs je rug en over je schouders omhoogkruipen. Net zoals je in een oude jas plots nieuwe zakken ontdekt, zo blijkt ook de sound van My Morning Jacket bij elke nieuwe plaat een aantal nuttige aanpassingen en gunstige retouches te hebben ondergaan.
Immers, met zijn robuuste mixtuur van classic rock en americana à la Neil Young heette My Morning Jacket tien jaar geleden nog ‘Kentucky’s answer to Wilco’. Maar met It Still Moves en Z werden er almaar wijdlopiger ad- jectieven aan die omschrijving toegevoegd: van soulvol over psychedelisch tot zelfs groovy. Het drie jaar oude Evil Urges werd voor het eerst op enig gemor onthaald. Misschien wel omdat het officieuze groepslid Reverb daarop opvallend afwezig was, maar wellicht ook omdat het gestoei met soul, progrock en funk-op-z’n-Princes wel heel ver van hun oorspronkelijke countryrock staat. Voor het eerst in hun carrière werden Jim James en de zijnen geconfronteerd met ontgoochelde fans, misnoegde recensenten en de occasionele drama queen die er zowaar vergelijkingen met Phish bij haalde – het lef!
Ook op deze Circuital worden er nieuwe registers opengetrokken en ontvouwt zich een behoorlijk eclectisch geluidspalet. Toch sluit de plaat aan bij de transcendentale spacepop waarmee My Morning Jacket zijn naam maakte, en vooral: ook Reverb krijgt op deze zesde worp weer een belangrijke rol toebedeeld.
Opener Victory Dance trapt de plaat alvast majestueus af met een aanzwellend blaasarrangement dat van Ennio Morricone had kunnen zijn. En na een listige schijnbeweging trekt de titelsong de luisteraar vervolgens definitief mee in een uiterst weemoedige groeiplaat. The Day Is Coming zweemt bijvoorbeeld nostalgisch naar The Beach Boys. Net als Outta My System overigens, waarin Jim James uitwijdt over het tijdelijke wangedrag dat we kennen als ‘jeugdzondes’ – het tijdelijke wangedrag dus: leest u mee, Lars Von Trier? En James mag dan misschien sadder en wiser geworden zijn: te oordelen naar Wonderful (The Way I Feel), – zeg maar een muzikaal kijk-eens-hoe-gelukkig-ik-ben – treffen we hem op deze plaat al bij al sunny side up.
Twee keer raden welke kant Circuital bij ons naar boven haalt.
DOWNLOAD
Circuital
The Day Is Coming
Slow Slow Tune
VINCENT BYLOO
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
