Mungu Cornelis (30) is acteur en komiek, bekend van onder meer ‘Kaat & Co’ en de uitstekende nieuwe reeks ‘Super8’ op Acht. Met het toneelstuk ‘De Storm’ staat hij nog tot 5 september op het Nazomerfestival van Zeeland.

Het valt niet te ontkennen: mijn zelfportret is wel erg sterk gemodelleerd naar De Komiek van Paul Klee – om niet te zeggen dat het schaamteloos overgetekend is. Ik vond het een heel sterk beeld: de trieste komiek die een grimlachend masker voor zich houdt. Waar er een lach is, is er ook een duistere kant. Geen licht zonder donker, geen donker zonder licht. Elke mens zit met dat conflict in zich, en het hangt er gewoon van af in welke mate het ene de bovenhand haalt op het andere.

Je mag die duistere kant niet wegstoppen. Je moet die kant net leren kennen om creatief te kunnen zijn. Pas door verdriet, woede en onverwachte dingen een plaats te geven in je leven, kun je vooruitkomen. Tenminste, zo zie ik het. Soms is dat heel lastig. Ik voel me dan een plas water die dreigt op te drogen als de zon schijnt, en weer groter wordt als het regent. Als ik gelukkig ben, word ik angstig omdat ik dreig mezelf te verliezen. Als het slechter gaat, ga ik bewuster met mezelf om, wat net verrijkend werkt.

Ik houd wel van getormenteerde kunst. Zeker in de cinema – pakweg David Lynch zoekt die duistere kracht ook altijd op, Woody Allen kan dan weer geen film maken zonder een personage dat in conflict is met zijn eigen gedachten. Ik houd van die onderlaag in een film, als je ziet dat een personage met zichzelf worstelt. Christian Bale heeft dat in The Machinist, Daniel Day Lewis in There Will Be Blood en Forest Whitaker in The Last King of Scotland. Maar het zit evengoed in Once Upon A Time In The West van Sergio Leone of in Nixon van Oliver Stone.

Of een acteur een masker heeft? Iederéén heeft een masker volgens mij. Iedereen doet toch anders tegen zijn ouders, zijn vrienden, zijn collega’s of de bakker? We hebben allemaal verschillende aspecten aan onze persoonlijkheid, en afhankelijk van je relatie tot iemand, laat je een ander stuk van jezelf zien. Vreemd eigenlijk. Als je bijvoorbeeld iemand tegenkomt die je sinds je jeugd niet meer hebt gezien, ga je je onmiddellijk gedragen als vroeger. Ach ja, Shakespeare zei het al: ‘All the world’s a stage, and all the men and women merely players.’ En wie ben ik om Shakespeare tegen te spreken?

GEERT ZAGERS