Midsommar

Pennywise, Boris Johnson en het Belgische begrotingstekort zijn eng, maar het kan altijd enger. Bijvoorbeeld: stroblonde Zweden die in witte gewaden en met weidebloemen in het haar in het rond dansen op folkmuziek omdat de zon weigert onder te gaan. Hun gelukzalige glimlach verzwakt zelfs niet wanneer hun Amerikaanse gasten verdwijnen, twee oudjes sterven en er schaamhaar in de pastei zit. Ari Aster volgt zijn cinefiele horrorhit Hereditary op met een psychedelische mix van de bucolische ketterij uit The Wicker Man en een melodrama over een jong koppel in een opgebrande relatie. Door de geduldige opbouw en de akelig idyllische sfeerschepping heb je net als de slachtoffers rijkelijk laat door welke nachtmerrie er zich in de stralende zon voltrekt. De bloemetjeshorror kruipt eerst onder de huid om vervolgens alsnog een hoogtepunt te bereiken met het soort gruwel waar Lars von Trier ongetwijfeld zijn hoed voor afneemt.