Mooi en meedogenloos – Keihard, beklemmend en bloedmooi: dat zijn de inktzwarte strips van Mezzo en Pirus.

MEZZO & PIRUS

SHERPA, 56 BLZ., euro14,95

De verhalen van Mezzo en Pirus zijn bijzonder hardvochtig. De twee pas vertaalde boeken spelen zich af in een misdaadmilieu zonder medelijden dat we kennen uit films als Reservoir Dogs. In Twee killers wordt een olijk duo dat bestaat uit een koudbloedige moordenaar en een geschifte oudere gangster, naar een afgelegen plek op moordmissie gestuurd. In Mickey Mickey loopt een gijzelingsactie faliekant af. Geheel volgens de wetten van het genre lopen er in beide boeken weinig goedhartige personages rond. Zelfs de braafste of naïefste laat zich uiteindelijk tot moord of diefstal verleiden. Juist die harde blik op de menselijke aard maakt zulke hardboiled verhalen fascinerend, omdat je zelden zo’n negatieve kijk op de menselijke soort krijgt. Boontje komt uiteindelijk om zijn loontje voor de ergste onmensen uit het verhaal. Maar om als personage heelhuids uit de geweldorgie te raken, mag je toch ook niet te veel gehecht zijn aan je communiezieltje.

Stilistisch heeft Mezzo niets te leren van zijn populairdere geestesgenoten Frank Miller ( Sin City) en David Lapham ( Stray Bullets en Murder me dead). Hij brengt de verhalen van Pirus in een beklemmend zwart-wit in beeld. Voor de personages heeft hij goed naar Charles Burns ( Black Hole) gekeken, maar er zijn slechtere leermeesters denkbaar voor wie misselijk makende figuren wil tekenen. Mezzo dwingt bewondering af met zijn evenwicht tussen zwart en wit. Maar meer nog dan in wat hij wel tekent, schuilt zijn meesterschap in wat hij niét toont. Hij zit vaak zo dicht op de actie dat je maar een beperkt beeld krijgt: alleen handen, alleen een bloedvlek op de vloer. Per vierkante pagina varieert hij dan vaak heel lichtjes, zodat van bevrijdende beweging nauwelijks sprake is. Je krijgt als lezer, net als de personages, maar een beperkte blik op de zaak. En de auteurs desoriënteren je nog meer door Mickey Mickey niet chronologisch te vertellen, waarbij niet altijd onmiddellijk duidelijk is dat er een tijdsprong wordt gemaakt. Mezzo en Pirus esthetiseren het geweld, maar romantiseren het niet. Ook al sijpelt bloed in het zwartste zwart uiterst bevallig op de vloer, uiteindelijk blijft de kogelwonde dodelijk.

Gert Meesters