Van Damien Rice tot James Blunt, van Willem Elsschot tot Leni Riefenstahl: Michiel Hendryckx’ cultuursmaak is even rijkgeschakeerd als zijn persoonlijkheid.

* Ben je een museumganger?

Absoluut, maar zeer selectief. In Tate Britain in Londen loop ik binnen om de Turners te bekijken. In het kunsthistorisch museum in Wenen hangt in de Brueghelzaal De Toren van Babel en De Boerenbruiloft. De confrontatie met de originele werken doet alle reproducties meteen verbleken. Een echte Rembrandt is voor mij ook een vuistslag. Grote kunst kan je niet in grote hoeveelheden consumeren. Een hele dag doorbrengen in het Louvre is zinloos. Het is hetzelfde als op restaurant gaan en meteen alles opeten wat op de kaart staat.

* Welk boek zou je iemand cadeau doen?

(Zonder aarzelen) Verzameld werk van Willem Elsschot. En als het niet te veel mag kosten: Kaas van Elsschot. Het boek dateert uit 1933, maar taalkundig is dat nog steeds fris, zeker als je het vergelijkt met werk van Stijn Streuvels uit die tijd.

* Wat lees je verder nog graag?

Ik ben een ongelofelijke fan van Georges Simenon, de schrijver van de verhalen rond inspecteur Maigret. Ik heb ook veel fotoboeken. Ik blader er vaak in, omdat foto’s in boekvorm zeer goed kunnen concurreren met hun origineel. Ik lees veel buitenlandse kranten – NRC Handelsblad vind ik bijvoorbeeld geweldig. Naast Elsevier en Vrij Nederland lees ik ook graag National Geographic voor de foto’s en de gespecialiseerde teksten, en World of Interiors omdat ik perfect kan wegdromen in interieurs zonder mensen in.

* Kom je nog in het theater?

Ik heb zelf op de planken gestaan en ook lange tijd onder een schuilnaam als theaterfotograaf gewerkt. Maar nu boeit theater me niet meer. Ik heb vaak het gevoel dat voor theatermakers de mensen in de zaal het laatste van hun zorgen zijn. Ik kan me daar enorm aan ergeren.

* Zit er een rode draad in je cd-kast?

Totaal niet. Ik heb wel veel van Van Morrison, al sucken zijn laatste platen. En van Nick Drake was ik al fan toen hij nog leefde. Ik weet nog perfect waar ik was toen ik vernam dat hij zelfmoord had gepleegd. Zijn debuut Five Leaves Left heb ik al aan veel mensen cadeau gedaan. Mijn muzieksmaak is erg breed en dankzij iTunes ontdek ik veel nieuwe artiesten. Damien Rice bijvoorbeeld: lang geleden dat ik nog zo diep door muziek ben geraakt. De laatste van Arcade Fire, Neon Bible, staat hier ook heel vaak op. En ook Cat Power, Midlake, David Gray en – je zal me misschien uitlachen – James Blunt vind ik zeer straf.

* Ben je even gepassioneerd door film als door muziek?

Ik ga bijna nooit naar de film, dvd maakt dat overbodig. Je kan met een dvd een relatie opbouwen zoals met een boek. Casablanca, Dr. Strangelove en A Bout de Souffle blijven onsterfelijk, net als The Fearless Vampire Killers van Roman Polanski en Lifeboat van Hitchcock. Wat ik onlangs op de kop getikt heb, is Triumph des Willens van Leni Riefenstahl: een hallucinante filmervaring: genieten met de kots in je mond.

* Hou je ook van filmmuziek?

Ja, de soundtrack van De Bende van Wim en Het Bourgondisch Complot heb ik trouwens grotendeels zelf samengesteld. Ik koop ook veel soundtracks. Mijn absolute aanrader? De muziek die Angelo Badalamenti componeerde bij de Franse film L’Adversaire. Bijna alles van Badalamenti vind ik trouwens uitzonderlijk goed. Voer voor de romanticus in mij, zeker?

* Heb je muziek-dvd’s?

Life in Slow Motion van David Gray is een aanrader, de verzamelde videoclips van Bowie waren een absolute miskoop. En Rattle and Hum van U2 is een van de meest miskende rockfilms aller tijden. ‘Charles Manson stole this song from the Beatles, we steal it back’, leidt Bono zijn snoeiharde cover van Helter Skelter in. Magistraal en luguber tegelijk, als je weet dat Manson moorden pleegde op de tonen van dat nummer.

‘Het mooiste licht is tegenlicht’, het nieuwe boek van Bekende Fotograaf Michiel Hendryckx, verschijnt midden mei bij Standaard Uitgeverij.

Thijs Demeulemeester

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content