Maxïmo Park, een bende laaggeschoolde Britse barbaren? Vergeet het: frontman Paul Smith mag dan John Lennon te wollig vinden, hij is wel into David Lynch en surrealistische humor.

* Ben je een boekenwurm?

Boeken interesseren mij als object, om te betasten en aan te ruiken. Van lezen komt helaas niet veel meer in huis. Momenteel worstel ik me door Innocent When You Dream: Tom Waits – The Collected Interviews en The Great Gatsby van Scott Fitzgerald.

* Je hebt zelf altijd een boekje bij je op het podium.

Ik schrijf er verhalen, mijmeringen en poëzie in. En hier en daar staan ook tekeningen en schilderijtjes. Vroeger schetste ik heel mechanisch met veel details. Nu teken ik zoals de expressionist Willem de Kooning: abstract maar herkenbaar. Schilderijen of songs, het is hetzelfde principe: gevoelens vertalen in een begrijpbaar medium.

* Voor het muziekblad ‘Q’ coverde je ‘Isolation’ van John Lennon. Een idool van je?

Niet echt. We moesten die song compleet verbouwen om er wat poer in te krijgen. De simplistische tekst gaat over een jongen en een meisje die de wereld willen veranderen. Da’s al even wollig als zijn hippieplaat Imagine: een catchy hook, ‘woo-hoo’, maar daar stopt het. Pas op, Lennon kón songs schrijven. She Said, She Said en Tomorrow Never Knows zijn geniaal, en A Day in the Life is misschien wel het beste nummer aller tijden.

* Nog andere meesterwerken in je platenkast?

For Phoebe Still a Baby van Cocteau Twins, Wild is the Wind in de versie van Cat Power en Johnny Cash’ The First Time Ever I Saw Your Face. Al zijn Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me van The Smiths en Northern Sky van Nick Drake ook onsterfelijk mooi. Allemaal intrieste songs, als ik het zo bekijk.

* ‘The Drugs Don’t Work’ van The Verve ontbreekt nog.

Nog zo’n melkplaat als Imagine! Was die niet onlangs verkozen tot deprisong van de eeuw? Ik vind het te langdradig, te gepolijst en te vergezocht. Een beetje zoals Oasis de laatste tijd. Geef mij maar hun debuutplaat Definitely Maybe met wereldsongs genre Supersonic en Slide Away.

* Wat zijn je favoriete films?

La vie de Jésus (1997) van de Franse cineast Bruno Dumont, een sociaal drama over het troosteloze leven in Noord-Frankrijk. Er zijn tedere momenten en gewelddadige scènes, maar in essentie gebeurt er niet veel: zo zit ons leven in elkaar, helaas. Ook Harmony Korines films Julien Donkey-Boy en Gummo zijn grappig en hard tegelijk. Ze bevatten net als Dodgeball, Magnolia en Anchorman een soort surrealistische humor die je nodig hebt om de tristesse van het leven te relativeren.

* Bij welke film zou je de soundtrack willen maken?

Bij een Franse nouvelle-vaguefilm misschien, bij Le Fils van jullie gebroeders Dardenne of bij Eraserhead van David Lynch. Het zou een uitdaging zijn om songs te maken die even abstract, emotioneel en weird zijn. Ik speelde met wat vrienden ooit in een klein cinemazaaltje live de soundtrack bij stomme films: Pandora’s Box uit 1930, met de fantastische Louise Brooks, en Aelita uit 1924, de eerste Russische scififilm, met de gekste decors en kostuums. Ik speelde gitaar met een luchtpistool, kan je nagaan.

* Hou je van jazz?

Ik weet er bijna niks over, maar ik luister er wel veel naar. Op weg naar school stond altijd Birth of the Cool van Miles Davis op. Zoveel hooks, zulke straffe melodieën, dat is een regelrechte popplaat. Soms zou ik er stukken uit willen onthouden om te verwerken in Maxïmo Parksongs. Net zoals de groep Low, die de conceptuele ideeën van John Cage tracht toe te passen in zijn slowcore.

‘Our Earthly Pleasures’, de tweede langspeler van Maxïmo Park, is uit op 30 maart (zie bespreking pagina 84). Op 20 april staan ze in de Botanique. Info: www.maximopark.com, www.botanique.be.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content