Vincent Byloo
Vincent Byloo Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus

De puntjes op de ï – Maxïmo Park heeft zijn pretentieloze powerpop op zijn tweede album nog verfijnd en de angels aanzienlijk aangescherpt.

Our Earthly Pleasures Warp powerpop

‘Zwijg me van de laatste kutgroep uit Engeland, spreek me liever van Tina Turner haar onderkant.’ Zeg dat Van het Groenewoud het gezegd heeft, en noteer ook maar dat wij het tot voor kort roerend met hem eens waren. Want laten we elkaar geen Felice noemen: zo rond de vorige eeuwwende was het met de muzikale export vanuit de UK bedroevend slecht gesteld. Toen Pulp er finaal de brui aan gaf, Blur samen met gitarist Graham Coxon ook zijn ziel verloor en de broertjes Gallagher nóg harder gingen sucken dan ze al deden, werd het – om eens een voetbalkreet te bezigen – stil aan de overkant.

Maar die heilloze tijden zijn gelukkig voorbij, want met de komst van uitmuntend volk als Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs, The Futureheads en recent nog The Fratellis werd Britpop weer lekker strak, fris en gestroomlijnd. En dat kan wellicht niet meer gezegd worden van oma Turner haar koffer. Maar we dwalen af. Waar wij via al deze omwegen eigenlijk naartoe wilden: ook Maxïmo Park maakt deel uit van die nieuwe – West-Vlamingen, opgepast! – generatie geweldige Britse rockers.

Hoewel minder bekend dan hun hoger genoemde collega’s sleet het vijftal uit Newcastle twee jaar geleden toch maar mooi een half miljoen exemplaren van zijn debuutplaat A Certain Trigger. Daarop grossierde Maxïmo Park in ongecompliceerde melodieën en complexloze teksten over het doorgaans bijzonder gecompliceerde leven met allerhande complexen. Aan dat bruisende rockgeluid en die briesende teksten is sindsdien weinig veranderd, al denkt zanger Paul Smith daar anders over. Zelf omschrijft hij opvolger Our Earthly Plea-sures namelijk als ‘Smashing Pumpkins vermengd met The Smiths’, maar daarmee toont hij zich niet alleen een slechte recensent van het eigen werk, hij doet er Our Earthly Pleasures ook oneer mee aan.

Akkoord, radicaal vernieuwend is deze tweede niet: Smith is er overduidelijk voor gaan shoppen in de druk beklante winkelstraten XTC Lane, The Jam Road en Supergrass Boulevard. Maar het resultaat klinkt veel wervender dan Smiths vergelijking doet verhopen en de stekelige angels die her en der in zijn songs verstopt zitten, werden voor deze plaat aanzienlijk aangescherpt. Zo is opener Girls Who Play Guitars muzikaal verwant aan de hyperkinetische powerpop van The Hives, maar onze kleine teen eraf als u niét blijft hangen bij het refrein: ‘We used to talk about boys with missing spines’ – het had uit de koker van Jarvis Cocker kunnen komen. Ook behoorlijk verslavend spul waarvan u algauw zal wensen dat u het zichzelf intraveneus kon toedienen: de springerige single OurVelocity en By The Monument, dat op krék dezelfde wijze uit de startblokken schiet als Nature Boy van Nick Cave & The Bad Seeds, maar nog voor wij ‘plagiaat!’ konden roepen omsloeg in een rock anthem over een date die nooit komt opdagen.

Nu Franz Ferdinand na het vele toeren uitgeteld in de touwen hangt en Kaiser Chiefs met hun tweede plaat de torenhoge verwachtingen nét niet hebben ingelost, ligt de weg naar wereldsuprematie wijd open voor Maxïmo Park.

Download nu

* Girls Who Play Guitars

* Our Velocity

* By The Monument

Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content