‘HIJ LEGT DE LAT ZEER HOOG, HOGER DAN IK’
dEUS-gitarist Mauro Pawlowski is producer van Rolands nieuwe album ‘New Found Sacred Ground’, zijn 23e plaat.
ROLAND: Mauro is een figuur die me al lang intrigeert. Vroeger dacht ik dat hij een punkmannetje was, maar hij is ook met literaire dingen bezig – dezer dagen treedt hij bijvoorbeeld op met Ramsey Nasr. Ik geloof in een voorzienigheid die ervoor zorgt dat je tijdens je leven de juiste mensen tegenkomt. Vroeg of laat moesten we dus wel elkaars pad kruisen. Toen ik meewerkte aan Oedipus van Wim Vandekeybus leerde ik enkele fantastische muzikanten uit zijn entourage kennen en zo kwam ik uiteindelijk bij hem terecht. Door zijn drukke agenda hebben we de cd een beetje moeten uitstellen, maar dat had ik er wel voor over. Mauro is een man met gouden handen, oren en ideeën. Hij legt de lat zeer hoog, hoger dan ik.
De mensen met wie ik tot dusver in zee ging, kwamen uit de rootstraditie, terwijl Mauro veeleer een product is van de avant-garde- en impro-scene. Maar ik heb geen problemen met noise: ik draag al lang het eenzijdige stempel van bluesmuzikant, maar het is juist de clash van onze verschillende achtergronden die een vonk teweegbracht. We hebben trouwens meer gemeen dan je zou denken. Als twintiger zag ik op een festival in Comblain Latour John Coltrane, Cannonball Adderley en Nina Simone. Dat was een bliksemschicht die tot vandaag nazindert. Coltrane klonk toen al behoorlijk spacey: het was vliegende schotelmuziek.’s Nachts, als ik alleen thuis ben, maak ik vaak lange, repetitieve nummers met abstracte klanken uit synths en ritmeboxen, maar dat weten de mensen niet.
Toen we, in mei vorig jaar, de eerste songs opnamen, bemoeide hij zich nog nergens mee, maar daarna heb ik hem carte blanche gegeven. Hij werkte aan de plaat als hij tijd had, en hij mocht de nummers naar believen bewerken of verknippen. Ik wist dat ik niet teleurgesteld zou worden, maar toen ik het eerste resultaat in mijn mailbox kreeg, heb ik een vreugdedansje rond de tafel gemaakt. New Found Sacred Ground is een eigentijdse rootsplaat, al staan er enkele tracks op die me aan mijn jeugd doen denken. Zo is Back to You een soort RoyOrbison-nummer zoals er vroeger wel één op iedere jukebox stond. Maar het is zeker geen sentimentele terugblik. Het was een trial-and-errorproces, waarbij we veel dingen hebben weggegooid. ‘Ik voel me haast een lid van The Travelling Wilburys’, zei Mauro op een gegeven moment in de studio. Dat vond ik een groot compliment, want Dylan blijft een van mijn helden. En ja, er doet ook wat jong grut mee op de cd: Black Box Revelation, Reena Riot, die kwamen de studio binnen en het was er meteen pal op. Ik deel mijn ervaring graag met jeugdige artiesten, maar steek net zo goed dingen op van hen. Ik leer nog alle dagen bij. Dat houdt me jong, denk ik.
De meeste van mijn samenwerkingen zijn, wat mij betreft, voor herhaling vatbaar. Zelfs in dit kleine land beschik ik onderhand over een vaste kern van gelijkgestemden op wie ik me altijd kan verlaten. Ik weet dat als ik met die mensen afspreek er gegarandeerd iets goeds zal gebeuren. Met iemand die ik een klootzak of een parvenu vind, kan ik niet op het podium staan. Het maakt me niet uit dat iemand wat minder virtuoos is, zolang hij maar een hart en een ziel heeft. Alle muzikanten met wie ik heb samengewerkt, zijn onderling zeer verschillend, maar één ding hebben ze gemeen: ik beschouw ze allemaal als soulmates.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
